خوش و عمامه بستن و سر تراشيدن و شارب و ناخن گرفتن و غير اينها[1] از سنّتها، با دل صاف و عمل به اخلاص و نيّت خالص چنانچه در ملاقات پادشاه دنيا مى‌كنى. و قصد تو از اين وظايف بايد كه رفاهيّت و راحت نباشد كه سرمايه را زيان كنى و بعد از اين‌[2] حسرت تو ظاهر شود. و هر چندان كه ممكن باشد كه‌[3] بسيار گردانى مطالبى‌[4] را كه ثواب بر آنها مترتّب شود به سبب عمل قصدِ آنها را بكن تا ثواب عمل‌[5] تو به قصد آن مطالب مضاعف گردد.

فصل [نماز عيد رمضان و قربان‌]

و امّا نماز عيد رمضان و عيد قربان، پس در دل حاضر گردان كه اين نماز در روز قسمت عطيّه‌ها و پهن شدن رحمت و رسيدن بخششهاست بر كسى كه روزه و قربانى او قبول شده باشد و به وظايف آنها[6] اقدام نموده باشد. و بسيار كن خشوع را در نماز و در اثناى آن و پيش از آن، و بعد از آن تضرّع بسيارى به خدا بكن كه عملهاى تو را قبول كند و تقصيرات تو را عفو نمايد. و درياب در خود حيا و خجالت آنكه عمل تو ردّ شود و حيران گردى و از جوار الهى ممنوع شده بى‌يار و ياور بمانى، چون‌[7] آن روز عيد كسى نيست كه جامه تازه بپوشد بلكه عيد كسى است كه از تهديدات الهى ايمن و از مناقشه در حساب و سختگيرى سالم باشد و[8] به عملهاى شايسته مستحقّ مزيد اجر[9] باشد.

و بايد كه استقبال اين روز بكنى به آنچه در روز جمعه مى‌كردى‌[10] از وظايف و

[1] -s - اينها.

[2] - اين/s a آن.

[3] -s a - كه.

[4] - مطالبى/s a مطالب.

[5] -a - عمل.

[6] -s a + را.

[7] - چون/s a چو.

[8] -a - و.

[9] - اجر/a s اجرت.

[10] -a s + و.