هرگاه استقبال قبله كنى از دنيا و آنچه در اوست و از خلق و به آنچه مشغولند مأيوس باش. و فارغ ساز خود را از هر شغلى كه باز دارد[1] تو را از خدا. و ملاحظه كن به باطنْ عظمت خدا را و ياد كن‌[2] ايستادن خود را در برابر او در روزى كه امتحان هر كسى خواهد شد به عملى كه بيشتر كرده و بازگشت همه به خدايى كه مولاى به حقّ همه است خواهد شد. و بايست در برابر او بر[3] پاىِ خوف و رجا[4].

فصل [قيام در نماز]

و امّا قيام عبارت است از ايستادن در برابر خدا به بدن و دل، پس بايد كه سر تو- كه رفيع‌ترين اعضاست- متوجّه زمين و افتاده و[5] در پيش باشد. و سر را از بلندى به پيش افكندن تنبيهى باشد بر اينكه دل را بر تواضع و افتادگى داشته‌اى و از سركشى و تكبّر بيزارى. و بايد كه به خاطر آورى خطر ايستادن در برابر خدا را در روز قيامت در وقتى كه در معرض سؤال باشى. و بدان كه الحال نيز در برابر او ايستاده‌اى و او مطّلع است بر تو.

پس اگر عاجزى از[6] معرفت به كنه عظمت او[7] طريقى بِايست كه دربرابر بعضى از[8] پادشاهان زمان مى‌ايستى، بلكه در تمامى ايستادن در نماز فرض آن بكن‌[9] كه مرد صالحى از اهل تو يا[10] كسى كه رغبت دارى كه تو را[11] به صلاح بشناسد ملاحظه تو مى‌كند و ديده‌بانى تو مى‌نمايد؛ زيرا كه در اين صورت از ترس آنكه آن مرد عاجز

[1] - دارد/s دارند.

[2] -s + و.

[3] -a - او بر.

[4] - مصباح الشريعة: 87 باب 39.

[5] -a - و.

[6] - از/a در.

[7] -a s - او.

[8] -a s - از.

[9] - بكن/a مكن!

[10] - يا/s a با.

[11] -a s - كه تو را.