و اعتراف كن به عجز و تقصير و پريشانى خود در برابر او از براى آنكه متوجّه عبادت او و انس به آن شده‌اى و اسرار خود را بر وى عرض كن. و بايد كه بدانى كه پنهانها و ظاهرهاى مردم بر وى پنهان نيست. و در برابر از پريشانترين بندگان باش. و خالى گردان دل را از هر شغلى كه تو را از خدا دور گرداند؛ زيرا كه خداى عزّ وجلّ قبول نمى‌كند مگر آنچه پاكتر و خالص‌تر باشد. و ملاحظه كن كه از چه ديوانى اسم تو بيرون خواهد آمد. و اگر از حلاوت مناجات خدا و لذّت خطاب با او چيزى چشيده‌اى و از جام رحمت و كرامت او از اقبال به تو كردن و اجابت دعاى تو نمودن آبى نوشيده‌اى و قابل خدمت‌[1] او گرديده‌اى داخلِ درگاه او شو كه مرخص و در امانى، و الّا بايست مانند ايستادن كسى كه مضطرّ باشد و اسباب تدبير منقطع و دست آرزو كوتاه و عمر به سر آمده باشد.

و هرگاه خداى عزّ وجلّ بداند از باطن تو كه به صدق پناه به او برده‌اى البتّه به ديده شفقت و رحمت و مهربانى نظر به جانب تو مى‌كند و توفيق مى‌دهد تو را به هرچه دوست مى‌دارد و به آن خوشنود مى‌باشد؛ از براى آنكه خداى عزّ وجلّ كريم است و دوست مى‌دارد كه كرم نمايد به‌[2] بندگانى كه به آن مضطرّند و از براى رضاى آن بر درِ او سوخته و برشته شده‌اند، خداى عزّ وجلّ‌[3] فرموده: «أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ»[4] يعنى آيا كسى هست كه اجابت دعاى مضطرّ را بكند به غير از خدا[5]؟

فصل [استقبال قبله در نماز]

و امّا استقبال قبله عبارت است‌]m .b 401[ از گردانيدن ظاهرِ روى از جميع جهات به جهتى كه خانه خداست، آيا چنان مى‌دانى كه گردانيدن دل از جميع امور به‌

[1] - خدمت/s چه هست!

[2] - به/a و.

[3] -a - عزّ وجلّ.

[4] - نمل: 62.

[5] - مصباح الشريعة: 130 باب 61.