مغزى كه مطلوب است، پس نهايت ايستادگى در اين مى‌نمايد و استقصا در[1] شعبه‌هاى آن مى‌كند و باطن او خراب و آلوده به پليدى‌هاى كبر و عُجب و جهل و ريا و نفاق مى‌باشد.

فصل [در طهارت نفس و بدن‌]

سزاوار از براى عاقل آن است كه هرگاه به بيت الخَلاء رود از براى قضاى حاجت متذكّر شود نقص واحتياج را و آنچه مشتمل است بر آن از كثافتها و به تقريب استراحت افتادن نفس در]m .b 79[ وقت بيرون رفتن كثافات و آرميده شدن‌[2] خاطر از پليدى آنها و صلاحيّت داشتن قلب از براى ايستادن بر بساط خدمت و قابليّت مناجات با خداى عزّ وجلّ [و] متذكّر شود خوارى دنيا و مآل عاقبت شهوتها و لذّتها و تنعّمهاى آن را.

و در مصباح الشَّريعة از حضرت امام جعفر صادق 7 روايت شده كه فرمودند:

مستراح را از براى آن مستراح مى‌نامند كه نفسها از گرانى نجاستها و فارغ شدن از كثافتها و پليدى‌ها به استراحت مى‌افتد. و مؤمن در آن وقت عبرت مى‌گيرد[3] به اينكه آنچه خالص متاع دنياست عاقبت و مآل آن چنين مى‌شود، پس به انحراف از دنيا به استراحت مى‌افتد و ترك آن را مى‌كند و نفس و قلب خود را فارغ مى‌سازد از مشغول به آن بودن و ننگ مى‌دارد از جمع‌[4] و اخذ آن چنانچه ننگ مى‌دارد از نجاست و غايط و كثافت. و فكر مى‌كند در نفس خود در حالتى‌[5] كه محترم و معزّز بود چون در اين حالت خوار و زبون شده! و مى‌داند كه تمسّك به قناعت و تقوا از براى او مورث راحت دنيا و آخرت است؛ زيرا كه راحت در خوار داشتن دنياست و در فرار نمودن‌

[1] - در/a و.

[2] - آرميده شدن/a آرميدگى.

[3] -m + و.

[4] - جمع/s جميع.

[5] -s a - در حالتى.