گرسنگى و پسين مى‌كنند در حالت سيرى‌[1].

و فرموده: هركه از همه چيز منقطع شود و به خدا پناه برد[2] خدا كفايت همه مهمّات او را خواهد كرد و از هر راهى كه گمان نبرد خدا روزى به وى خواهد داد. و هركه از همه منقطع شده رو به دنيا كند خداى عزّ وجلّ او را به دنيا وامى‌گذارد[3].

و نيز فرمودند: هركه خواهد كه‌[4] غنى‌ترين مردم باشد بايد كه‌[5] اعتمادش به آنچه نزد خداست بيشتر از آن باشد كه در دست دارد[6].

و حضرت امام جعفر صادق 7 فرمودند كه: خداى عزّ وجلّ وحى نمود به داود كه: هيچ‌]m .b 88[ بنده‌اى از بندگان من نيست كه پناه به من آورد نه به مردمان و اين نيّت را در آن بيابم و بعد از آن تمام آسمانها و زمين و هركه در آنهاست با وى مكر نمايند مگر آنكه مى‌گردانم از براى آن بنده بيرون شدنى از آنها. و هيچ بنده‌اى از بندگان نيست كه پناه به احدى از مردمان برد و اين نيّت را در آن بيابم مگر آنكه اسباب آسمانها را از آن منقطع مى‌سازم و زمين را در تحت او فرو مى‌برم و پروا نمى‌كنم كه در كدام وادى هلاك شود[7].

و نيز آن حضرت فرمودند كه: توانگرى و عزّت در جولان و حركتند و در هرجا كه توكّل را يافتند وطن مى‌كنند و آرام مى‌گيرند[8].

و نيز آن حضرت فرمودند كه‌[9]: در بعضى از كتابهاى آسمانى خوانده‌ام كه خداى عزّ وجلّ مى‌گويد: به حقّ عزّت و عظمت و بزرگى و علوّ من بر عرش قسم مى‌خورم‌

[1] - مجموعة ورّام 1: 222. عوالي اللئالي 4: 57 ح 200. مسند أحمد 1: 30. سنن الترمذي 4: 4 ح 2447.

[2] - به خدا پناه برد/a s پناه به خدا برد.

[3] - روضة الواعظين 426. مجمع الزوائد 10: 304.

[4] -a - كه.

[5] -a s - كه.

[6] - روضة الواعظين: 426. و مانند آن در الكافي 2: 139 ح 8. أمالي الصدوق: 381 ضمن ح 11.

[7] - الكافي 2: 63 ح 1. مشكاة الأنوار: 49- 50. الجامع الصغير 1: 426 ح 2783.

[8] - الكافي 2: 64 ح 3. تحف العقول: 373.

[9] -a s - كه.