فرمودند كه: به تحقيق از خدا ترسيده‌اى چنانچه بايد ترسيد. و به درستى كه خداى عزّ وجلّ فخر مى‌كند با اهل آسمان به تو.

بعد از آنْ آن حضرت به اصحاب خود فرمودند[1]: اى گروه حاضران! نزديكِ اين مرد رويد تا از براى شما دعا كند. پس صحابه پيش رفتند و آن مرد دعا به ايشان كرد و گفت: خداوندا! جمع كن امر ما را بر هدايت و تقوا را توشه ما گردان و بهشت را مأواى ما كن‌[2].

و حديث بهلول كفن دزد حديثى است مشهور و در كتاب عرض المجالس مذكور[3].

و[4] حضرت امام محمّد باقر 7 فرمودند كه: حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه نماز صبح را با مردم گزاردند و هنگامى كه فارغ شدند[5] مردم را موعظه كردند و گريستند و مردم را از ترس خدا گريانيدند و بعد از آن فرمودند: آگاه باشيد به حقّ خدا قسم مى‌خورم كه مى‌شناسم جماعتى را كه در زمان پيغمبر 6 بودند و صبح و شام مى‌كردند در حالتى كه موهاى ايشان پريشان و روها غبارآلود و شكمها خالى از طعام بود و ميان پيشانىِ آنها شبيه بود به زانوى شتر. و شبها را در عبادت خدا به روز مى‌آوردند؛ گاهى در سجده و گاهى ايستاده بودند و به نوبه گاهى پيشانى در زمين مى گذاشتند و گاهى قدمها را و راز[6] مى‌گفتند با خدا در خلاصى از آتش جهنّم. و به حقّ خدا قسم مى‌خورم كه ايشان را به اين حالت ديدم و[7] مَع هذا از خدا ترسان و بر نفسِ خود لرزان بودند[8].

[1] -a - كه.

[2] - أمالي الصدوق: 420 ح 26.

[3] - نگر: أمالي الصدوق: 97 ح 3.

[4] -a - و.

[5] - شدند/m شدن.

[6] - و راز/a دراز مى‌كردند و!

[7] -s a - و.

[8] - الكافي 2: 235 ح 21.