و حضرت پيغمبر 6 فرمودند كه: خداى عزّ وجلّ مى‌فرمايد[1]: من نزد گمانى هستم كه بنده من به من داشته باشد؛ پس بايد كه گمان بَرد به من هر چيزى را[2] كه خواهد[3].

و نيز آن حضرت فرمودند: نبايد بميرد احدى از شما مگر آنكه گمان خوب به خداى عزّ وجلّ داشته باشد[4].

و وقتى آن حضرت داخل شد بر شخصى كه در حالت نَزع بود، پس فرمودند:

خود را چون مى‌يابى؟ آن شخص گفت: چنان مى‌يابم خود را كه از[5] گناهان مى‌ترسم و امّيد به رحمت خدا دارم. پس آن حضرت فرمودند: جمع نمى‌شود اين دو[6] در وقت مردن در دل بنده‌اى مگر آنكه خداى عزّ وجلّ عطا مى‌كند به آن آنچه را امّيد داشته باشد و ايمن مى‌سازد او را از آنچه مى‌ترسد[7].

و حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه به شخصى- كه خوف آن به حدّ يأس رسيده بود[8] از راه بسيارى گناهان- فرمودند: اى مرد! مأيوس بودن تو از رحمت خدا عظيم‌تر است از گناهان تو[9].

و[10] در اخبار حضرت يعقوب وارد شده كه خداى عزّ وجلّ وحى به وى‌[11] فرستاد كه: آيا مى‌دانى‌[12] كه چرا تفريق كردم ميان تو و ميان يوسف؟ از براى آن بود كه گفتى:

[1] -a + كه.

[2] -s - را.

[3] - الكافي 2: 72 ح 3. عوالي اللئالي 1: 289 ح 145. مسند أحمد 3: 491.

[4] - أمالي الطوسي: 379 ح 65. روضة الواعظين: 503. صحيح مسلم 8: 165. مسند أحمد 3: 293.

[5] - از/s در.

[6] -a - دو.

[7] - روضة الواعظين: 503. سنن الترمذي 2: 227.

[8] - بود/s باشد.

[9] - مانند آن در الكافي 7: 296.

[10] -a - و.

[11] -a - به وى.

[12] - مى‌دانى/s نمى‌دانى.