حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه‌[1] فرمودند: اگر مردى فرا گيرد تمام آنچه در روى زمين است و مراد آن رضاى خدا باشد زاهد خواهد بود. و اگر تمام روى زمين را واگذارد و مرادش رضاى خدا نباشد زاهد نخواهد بود.

و[2] اگر كسى سؤال كند: توانگرى به نيّت استعانت بر عبادت بهتر است يا پريشانى به نيّت فارغ بودن از براى عبادت؟

جواب گوييم كه: بهترين‌[3] اين دو آن است كه بنده را از ياد خدا مشغول نسازد، پس‌[4] اگر پريشانى باز دارد او را از خدا توانگرى در حقّ آن اولى‌ خواهد بود، و اگر توانگرى باز دارد او را از ياد خدا درويشى در حقّ آن اولى‌ خواهد بود.

و سبب در اين آن است كه فضيلت فقر و غنا به حسب عدم تعلّق قلب است به مال، پس اگر هر دو در اين مساوى باشند درجه آنها مساوى خواهد بود، امّا اين‌[5] مقامى است كه قدمها در اينجا مى‌لغزند[6] و موضع فريب است از براى آنكه بسيار مى‌باشد كه توانگر گمان مى‌كند كه دل به مال نبسته، امّا محبّت آن در باطنش پنهان است و شعورى به آن ندارد و وقتى مطّلع بر آن مى‌شود كه آن مال مفقود شود[7]، پس بايد كه تجربه خود را بكند. و اين حالى است كه جميع توانگران دارند مگر انبيا و اوليا.

و هرگاه معلوم شد كه اين محال يا دور از كار است پس عَلَى الإطلاق مى‌گوييم كه:

پريشانى از براى همه مردم اصلح و اولى‌ است از براى آنكه علاقه فقير[8] و انس او به دنيا در غالب اوقات ضعيف‌تر مى‌باشد و به قدر ضعفِ علاقه ثواب تسبيحات‌

[1] - سلام اللَّه عليه/a s 7.

[2] -s a - و.

[3] - بهترين/s بهتر.

[4] - پس/a و.

[5] - اين/a در اينجا.s در اين.

[6] - مى‌لغزند/a مى‌لغزد.

[7] -a s - كه آن مال مفقود شود.

[8] - فقير/a فقر.