خوشنود مى‌شود از آن عمل، پس مرتبه او واپَستر از آن حالت كه داشت مى‌شود. و اگر چنانچه آن حالت گناه كردن و پشيمان بودن را مى‌داشت از براى او بهتر بود از طاعت‌[1] كردن و خوشنود بودن‌[2].

و نيز از[3] آن حضرت مروى است كه: عالمى به‌[4] نزد عابدى آمد و به او[5] گفت:

چون است (نماز تو؟ عابد گفت: از مثل من كسى مى‌پرسند[6] كه نماز تو چون است)[7] و حال آنكه چندين سال است كه عبادت خدا مى‌كنم! پس آن مرد عالم پرسيد كه:

گريه تو چون است؟ عابد گفت: آن قدر مى‌گريم كه اشك از چشمم جارى مى‌شود.

پس آن عالم گفت: خنده تو در حالتى كه ترسان و هراسان باشى افضل است از گريه در حالتى‌[8] كه‌[9] به عمل خود بالى و شكفتگى زياد كنى، به درستى كه هركه صاحب اين حالت است چيزى از عمل او مقبول نمى‌شود[10].

و از حضرت امام محمّد باقر 7 روايت است كه فرمودند: وقتى دو مرد داخل مسجد شدند يكى عابد و ديگرى فاسق، و هر دو از[11] مسجد بيرون رفتند و[12] آن فاسق صدّيق شده و عابد فاسق گرديده بود. و سببش آن بود كه عابد داخل مسجد شد و به عبادتِ خود مشعوف بود و فكر او در خوبى عبادتش بود. و فكر فاسق در پشيمانى از فسقش‌[13] بود و استغفار مى‌نمود از گناهانى كه كرده بود[14].

[1] - طاعت/s اطاعت.

[2] - الكافي 2: 313 ح 4.

[3] -s - از.

[4] -a - به.

[5] -a - به او.

[6] - مى‌پرسند/a مپرسيد.

[7] - ميان پرانتز ازs افتاده است.

[8] - حالتى/s a حالى.

[9] -s - كه.

[10] - الكافي 2: 314 ح 6.

[11] - از/a در.

[12] -a - و.

[13] - فسقش/a معصيتش.

[14] - الكافي 2: 314 ح 6. علل الشرائع 2: 354 ح 1 با اندكى اختلاف.