سيُم: آنكه ترك آشنايى كرده، كناره مى‌جويد هرچند كه آن كس گرمى و مهربانى كند.

چهارم: آنكه سخنانى كه جايز نيست در شأن آن كس‌[1] مى‌گويد از دروغ و غيبت و فاش كردنِ راز و پرده‌درى و غير اينها.

پنجم: آنكه حكايت گفتار و كردار او را مى‌نمايد بر سبيل سُخريّت و استهزا.

ششم: آنكه حقوق او را بجاى نمى‌آورد به اينكه ترك صله رحم مى‌كند[2] و قرض او را ادا نمى‌كند و دفع ستم از او[3] نمى‌نمايد.

و همگى‌[4] اينها حرام است و از كينه ناشى مى‌شود. و اقلّ مراتب كينه آن است كه از آفات مذكوره احتراز كند، امّا آن كس در دل وى گران باشد و بغض او را داشته باشد تا آنكه خود را بازدارد از آنچه پيش از اين مى‌كرد از شكفتگى و نرمى و مهربانى و برآوردن حوايج و همنشينى نمودن بر ياد[5] خدا و اعانت بر منافع، يا[6] آنكه ترك دعا و ثنا بنمايد و مردم را ترغيب بر[7] احسان و همراهى او[8] نكند. و تمام اينها باعث نقصان درجه او مى‌شود در دين و مانع مى‌شود ميان او و ميان مرتبه‌هاى عظيمه. و اولى‌ آن است كه بر آنچه پيشتر بوده‌[9] باقى ماند و اگر چنانچه ممكنش باشد كه جهاد نفس نموده على‌ رغم شيطانِ لعين‌[10] احسان را زياد كند هرآينه در مرتبه كسانى خواهد بود كه به نهايتِ مقام صدق رسيده باشند.

حضرت پيغمبر 6 فرمودند: بهترين خُلقها در دنيا و عُقبى‌ عفو كردن است از

[1] - كس/s كه.a كسى.

[2] -s - مى‌كند.

[3] -s - از او.

[4] -a s + از.

[5] - ياد/s a راه.

[6] - يا/a و.

[7] - بر/s a و.

[8] -a s - او.

[9] - بوده/s a بود.

[10] - لعين/s a يعنى.