و نيز فرمودند: نگاه دار زبان خود را از براى آنكه نگاه داشتنِ آن صدقه‌اى است كه‌]m .b 43[ به آن تصدّق نموده باشى بر نفس خود. بعد از آن فرمودند: بنده حقيقت ايمان را نمى‌داند تا آنكه محافظت زبان بنمايد[1].

و نيز فرمودند: هركه از عملهايى كه مى‌كند جاى سخن را بداند كم سخن خواهد گفت مگر در موضعى كه به كار آيد[2].

و حضرت أمير المؤمنين سلام اللَّه عليه‌[3] بر مردى گذشت كه سخنان بى‌فايده مى‌گفت، پس آن حضرت بر سر او ايستادند و[4] فرمودند: اى مرد! مى‌خوانى بر دو فرشته كه موكّلند بر تو چيزى چند و ايشان بر تو كتابى‌[5] مى‌نويسند و بر خداى عزّ وجلّ عرض مى‌كنند، پس سخنى بگوى كه فايده به تو رساند و واگذار سخنى را كه به كار تو نيايد[6].

و[7] امام زين العابدين 7 فرمودند: زبان فرزند آدم هر روز صباح مُشرف بر جميع اعضا مى‌شود و مى‌گويد كه: چه حال داريد؟ مى‌گويند: حال ما به خير است اگر تو ما را به حال خود بگذارى! و بعد از آن مى‌گويند كه: از خدا بترس درباره ما. و آن را قسم مى‌دهند[8]، مى‌گويند: جز اين نيست كه به سبب تو ثواب و عقاب به ما مى‌رسد[9].

و حضرت امام محمّد باقر 7 فرمودند: شيعه ما گنگ مى‌باشند[10] و سخن نمى‌گويند[11].

[1] - الكافي 2: 114 ح 7. مشكاة الأنوار: 305.

[2] - الكافي 2: 116 ح 19.

[3] - سلام اللَّه عليه/s a 7.

[4] -s - و.

[5] - كتابى/a s گناهى.

[6] - كتاب من لا يحضره الفقيه 4: 396 ح 5841. أمالي الصدوق: 85 ح 4.

[7] -a s + حضرت.

[8] -s + و.

[9] - الكافي 2: 115 ح 13.

[10] - مى‌باشند/a m مى‌باشد.

[11] - الكافي 2: 113 ح 2. مختصر بصائر الدرجات: 105. مشكاة الأنوار: 306.