آسيايى رخ مى‌دهد و به ديگر حوزه‌هاى شناختى، فراتر از علم رياضى، مانند استدلال منطقى و مهارت‌هاى فضايى تعميم پيدا مى‌كند.

نتايج، حيرت آورند و به اين نكته اشاره دارند كه «ايجاد كردن ديد جنسى» ممكن است به حذف دختران از سطوح بالاى رياضيات در دبيرستان‌ها كمك كند. تحقيقات نشان مى‌دهند كه خود باورى در درس علوم و رياضيات دختران در دوران بلوغ، نسبت به پسران كمتر پايدار است. به عنوان مثال، دختران در مقايسه با پسران استعداد رياضياتشان را دست‌كم مى‌گيرند و در سطوح بالاتر در كلاس‌هاى اختيارى رياضيات در دبيرستان، علاقه كمترى نشان مى‌دهند. فردريكسون‌[1] و رابرتس‌[2]، متذكر شده‌اند كه اين كاهش در برآورد استعدادهايشان و ارزشى كه به رياضيات مى‌دهند، در آغاز دوران بلوغ شروع مى‌شود. تحقيقات نشان داده‌اند كه كلاس‌هاى تك جنسيتى رياضيات (دخترانه يا پسرانه)، باعث مى‌شود كه دختران كمتر احساس خجالت كنند و عملكرد رياضياتشان را به ميزان قابل توجهى بهبود ببخشند. اين مسأله ممكن است تنها به اين خاطر نباشد كه در غير اينصورت (كلاس مختلط)، پسران بر كلاس حكمفرما مى‌شوند (تفسيرى رايج براى موفقيت كلاس‌هاى تك جنسيتى رياضيات براى دختران)، بلكه بدين دليل باشد كه دختران بدون حضور پسران مى‌توانند ذهنشان را از روى بدنشان بردارند و به طور مؤثرترى بينديشند.

خودشى‌ءبينى، باعث بروز اختلال در عملكرد جسمانى نيز مى‌شود. تحقيقى، رابطه خودشى‌ءبينى با پديده «پرتاب مانند دختران» كه به طور معمول ديده مى‌شود را بررسى و تجزيه و تحليل كرد. در واقع، دختران روش پرتاب متمايزى دارند. در مقايسه با پسران، دختران تمايل دارند كه تمام بدنشان را در پرتاب به كار نگيرند و نسبتاً بى‌حركت باقى بمانند، به جز در پرتاب با بازو كه در آن نيز، اغلب (بازو) به طور كامل كشيده نمى‌شود. فردريكسون‌[3] و هريسون‌[4]، 20 دختر 17- 10 ساله، آنگلو و آفريقايى آمريكايى را وادار كردند كه يك توپ نرم را با بيشترين قدرتى كه مى‌توانند به سمت دورترين ديوار در ورزشگاه پرتاب كنند. آنها دريافتند كه به همان ميزان كه دختران به بدنشان به عنوان يك شى‌ء نگاه مى‌كردند و نگران ظاهرشان بودند، عملكرد حركتى ضعيف‌ترى در

[1] -Fredrickson .

[2] -Roberts .

[3] -Fredrickson .

[4] -Harrison .