از سال 2000 يك رشد 15% داشته است. خردسالان (افراد نابالغ)، نمى‌توانند اين عمل‌هاى جراحى را انجام دهند مگر اينكه والدينشان موافقت كنند؛ نوعاً والدين هزينه عمل جراحى را نيز تأمين مى‌كنند. به دليل اينكه اين اعمال جراحى، گران هستند (و عموماً تحت پوشش بيمه سلامت نيستند)، تنها دختران طبقه بالاتر از متوسط يا خانواده‌هاى ثروتمند به اين اعمال جراحى دسترسى دارند.

معلمان نيز ممكن است كه به «ايجاد كردن ديدگاه جنسى در مورد دختران» كمك كنند. مارتين‌[1] (1998)، در يك تحقيق نژاد گرايانه در پيش‌دبستانى‌ها، دريافت كه دختران بيشتر از پسران ترغيب مى‌شوند كه بازى «لباس پوشيدن» را اجرا كنند و معلمان در اين بازى‌ها، دختران را ترغيب مى‌كنند كه نقش زنان بزرگسال: مورد ديد جنسى واقع شده» را بازى كنند. اين، اغلب مستلزم نگاه كردن در آئينه، راه رفتن با كفش‌هاى پاشنه بلند و انجام رفتار يك زن جذاب جنسى بودن كه مردان را از راه به در مى‌كند، است. همچنين ممكن است، معلمان پيام‌هائى را انتقال دهند كه يك تصوير از بدنِ باريك اندام ايده‌آل را ترويج دهند. به عنوان مثال، يك تحقيق نشان داده كه معلمان نسبت به دخترانى كه بدنشان با باريك اندامى ايده‌آل تطابق ندارد، برخورد منفى دارند. در اين تحقيق، معلمان كودكان در مهد كودك‌ها را ارزيابى كردند. سنگينى و «حجم» بدن، با ارزيابى معلمان از شايستگى دختران رابطه منفى داشت اما با ارزيابيشان از شايستگى پسران رابطه مثبت داشت. اگرچه باريك اندامى ايده‌آل از لحاظ مفهومى متمايز از ايجاد كردن ديد جنسى است، اما اين دو، اغلب به هم مربوطاند. در تحقيق ديگرى، توصيف معلمان دوره راهنمائى از دانش‌آموزان لاتيفر تقريباً منحصراً بر ظاهر و مسائل جنسى دختران تمركز داشت. «فزون خواهى جنسى» دختران، ناسازگار با موفقيت‌هاى تحصيلى در نظر گرفته شد.

همسالان نيز در «ايجاد كردن ديدگاه جنسى در مورد دختران» دخالت دارند. تحقيق تورن‌[2] (1993)، بر دختران و پسران با هم، در زمين بازى نشان داد كه در سن خيلى پائين به دختران توسط پسران- كاملًا مستقل از رفتارشان- انگ جنسى بودن زده مى‌شود. نيچر[3] (2000) و ادر[4] (1995)، دريافتند كه دختران همديگر را براى‌

[1] -Martin .

[2] -Thorne .

[3] -Nitcher .

[4] -Eder .