كَسِر دو دليل براى آنكه مادى‌گرايى، با عدم خوشبختى انسان قرين است، بيان مى‌كند: اولى بارى است كه مادى‌گرايى بر روح انسان تحميل مى‌كند. آرزوى دارايى‌هاى بيشتر و بيشتر مادى، آدمى را در زندگى آشفته و از خود بى‌خود مى‌سازد. به طورى كه براى اين منظور، نه تنها بايد بيشتر كار كند بلكه پس از مالكيت كالاها نيز، مجبور است از آنها نگهدارى كند، آنها را به روز و نو كند، جايگزين كند و بالاخره دائماً كنترلشان كند.

بنابراين مادى‌گرايى در سفر زندگى، چيزى جز حمل بارى سنگين و پر زحمت نيست كه باعث مى‌شود، انسان تمام انرژى خود را به جاى زندگى كردن، عشق ورزيدن و ياد گرفتن و بهره‌مندى از اين سفر، صرف كارى بيهوده سازد. از اين‌رو، گرچه شعار مادى‌گرايى خوشبختى و رفاه است اما عملًا موجب ايجاد استرس و نگرانى در زندگيست.

با وجود آنكه مادى‌گرايى موجب بدبختى انسان مى‌شود، اما بدبختى نيز به نوبه خود موجب مادى‌گرايى بيشتر او مى‌گردد. كَسِر نشان مى‌دهد كه بالا رفتن آمال و آرزوها و خواسته‌هاى آدمى براى كسب دارايى بيشتر و بيشتر و مصرف‌گرايى بيشتر در زندگى، عميقاً و كاملًا مربوط به احساس عدم امنيت فردى است. چرا كه معمولًا مادى‌گرايى در وجود آدم‌هايى كه عشق، اعتماد به نفس، توانمندى ندارند، بارزتر است و در حقيقت براى بسيارى از انسان‌ها مادى‌گرايى راه‌حلى براى احساس عدم امنيت و نگرانى در آن‌هاست. بدين ترتيب، پيام فراگيرى كه از سوى تمامى رسانه‌ها، آگهى‌ها و شخصيت‌هاى معروف و مشهور مادى اعلام مى‌شود آن است كه اگر با نشانه‌هاى ارزش مادى مانند اسباب بازى‌هاى تحسين برانگيز، لباس‌ها و آرايش‌هاى جذاب و ساير محصولاتى كه تداعى كننده شكوه و جلال است، خود را بيارائيم، احساس بهترى نسبت به خود، خواهيم داشت.

به طوركلى، هرچه اقتصاد مصرف‌گرا بيشتر در جامعه ظهور يابد، شرايط بدتر شده و احساس عدم امنيت روانى، بالاتر مى‌رود و بدين ترتيب مانند چرخه‌اى اين وضعيت، خود منجر به تشديد دوباره اقتصاد مصرف‌گرا مى‌شود.

پيامد اين شرايط، فرزندانى هستند كه در خانه‌هايى پرورش مى‌يابند كه همّ و غمّ اصلى والدينشان، مال و منال و داشتن دارايى و ثروت بيشترى است، چون بيش از هر زمان ديگرى، اوقات والدين خارج از خانه براى كار و كسب درآمد، سپرى مى‌شود. پدر و مادرها به سختى كار مى‌كنند تا قدرت خريد چيزهايى را كه فكر مى‌كنند مورد «نياز» خود و فرزندانشان است، بدست آورند. و در اين قيل و قال، توجه به فرزندان، رسيدگى به همسر يا افراد ديگر خانواده و ساير رضايتمندى‌هايى را كه نمى‌توان با پول خريد، به حاشيه رانده مى‌شوند. وقتى كار، خريد و