شايد فريبنده‌ترين جنبه ارزشيابى مدرن اين است، كه در آن «داشتن به اندازه كافى» مطرح نيست، بلكه «بيش از ديگران داشتن» مهم است. به اين ترتيب احساس ارزشمندى فرد بر اين اساس كه چطور ثروت و مالكيت بيشترى در مقايسه با ديگرى بدست آورد، شكل مى‌گيرد و اين پيام‌ها، ما را دائماً در محيط واقعى زندگى و واقعيت كاذب ارائه شده در تلويزيون و سينما، احاطه مى‌كنند.

به اين ترتيب، هيچ‌گاه انسان به اندازه كافى نخواهد داشت چون هميشه كسانى هستند كه بيشتر از او دارند. لذا در هر سطح از تمكن و وضع مالى، هميشه افرادى را خواهيم يافت كه به دنبال اسباب‌بازى‌هاى گران‌تر و لوازم و وسايل پر زرق و برق‌تر هستند و هميشه احساس مى‌كنند به چيزى فراتر از آنچه دارند، نيازمندند.

براساس آنچه مجريان تبليغاتى طى سال‌ها تجربه كرده‌اند، يك مصرف كننده خوب كسى است كه فقط به آمال و آرزوها و نيازهاى خود مى‌انديشد و تصور زيستن بر پايه ضروريات زندگى برايش محال و مبهم است.

ادعاهاى جامعه مصرفى هيچ‌يك واقعى نيستند و در اين كتاب موجز و با ارزش درباره مادى‌گرايى از تيم كسر[1] به خوبى به آن پرداخته شده است. به طور كلى محوريت اصلى رساله كَسِر و آنچه آن را از ساير كارها جدى‌تر و متفاوت‌تر مى‌سازد، آن است كه او شواهدى ارائه مى‌دهد كه افراد با گرايش‌هاى شديد مادى، بيشتر دچار علائمى از اضطراب و داراى احتمال بالاترى از خطر ابتلا به افسردگى هستند. اين آدم‌ها افرادى هستند كه بيشتر تلويزيون تماشا مى‌كنند، بيشتر الكل و مواد مخدر استفاده مى‌كنند و داراى روابط فردى ضعيف‌تر مى‌باشند. حتى در خواب نيز، روياهاى آنها متأثر از اضطراب درونى و نگرانى آنهاست. بنابراين هر چه افراد بيشتر خود را منطبق با «روياى امريكايى» كه همان پر كردن جيب‌شان است بكنند، به همان اندازه از درون خود و از لحاظ روحى، تهى‌تر مى‌شوند.

مهم‌تر اين است كه كَسِر در كتاب خود، يكى از كامل‌ترين توضيحات موجود را در مورد اينكه چگونه و عده‌هاى پوچ و توخالى مصرف‌گرايى مى‌توانند اينقدر عميق در روح و روان آدمى جاى گيرد، ارائه داده است.

توضيحات كَسِر تنها بر محور نقش ابر قدرت‌هاى اقتصادى بر بازار مصرف نيست بلكه وى نمايى نزديك‌تر از آنچه منجر مى‌شود انسان با سماجت از لحاظ روانشناسى تلاش كند تا براى خود كالاهاى مادى و نشان منزلت اجتماعى را فراهم سازد، را ارائه داده است.

[1] -Tim Kasser .