مى‌افتد و مستند مى‌شود. از نظر مصرف‌كنندگان آن از جمله رسانه، پورنوگرافى تجربه اصلى آنها از تجاوز جنسى است. امروزه تجاوز جنسى يك محصول فرهنگى زهرآلود است و براى اين است كه بگويد همه زنان اجتماعى مى‌شوند كه از خودشان ابزار بسازند، براى اينكه محبوب باشند، براى اينكه مانند زناكاران عمل كنند.»

اگر «سكس و شهر» شويى بود درباره زنانى كه با غرور، براى سكس خريد مى‌كردند، فرهنگ برهنگى شويى است درباره زنانى كه با غرور ظاهرى، سكس را مى‌فروشند. هر دو (زنان به عنوان مصرف‌كننده و زنان به عنوان كالاى مصرف‌شونده)، يك ويژگى مشترك دارند: سكس و پول توأم با هم هستند.

هنگامى كه اين مدل را در عمل بكار ببنديم، چه اتفاقى مى‌افتد؟ اگر به فرهنگمان گوش دهيم و مانند شخصيت‌هاى «سكس و شهر»، سكس را عنصرى از زندگى مصرفى قرار دهيم، و اگر زنانى كه سكس مى‌فروشند را ايده‌آل بدانيم، پس زندگى جنسى خودمان چه ظاهرى خواهد داشت؟ پرداختن به سكس به عنوان يك كالا، ما را تا كجا خواهد برد؟

متأسفانه، من فكر مى‌كنم وضعيت بدتر از اين است. زنانى كه اكنون در فرهنگ ما مورد تقليد قرار مى‌گيرند و ذهن‌ها را به خود مشغول مى‌كنند- مانند زنان برهنه‌شو، ستاره‌هاى پورنو و پوسترهاى زنان جذاب و برهنه- حتى جزء مردم نيستند. آنها فقط هنرپيشگان جنسى هستند؛ عروسك‌هاى شهوانى از سرزمين خيالى. آنها در اجراى نمايش خود كه تنها مهارتى است كه ما از اين زنان مى‌بينيم، حتى حرف نمى‌زنند. تا آنجا كه مى‌دانيم، آنها هيچ ايده‌اى، هيچ احساسى، هيچ عقيده سياسى، هيچ وابستگى، هيچ گذشته‌اى، هيچ آينده‌اى و هيچ انسانيتى ندارند.

آيا اين واقعاً بهترين كارى است كه مى‌توانيم انجام دهيم؟