همنوع و احترام را لازم مى ديد و در رفع حوائج مردم كوشش مى كرد ..." خاستگاه خانوادگى حضرت آية الله احمدى همانا پناهگاه طلبگى او نيز بود؛ زيرا ايشان خود مى نويسند:

" مقدمات و كتابهاى فارسى (فارسى ابتدايى قديم، نصاب الصبيان، گلستان، منشأت اميرنظام، ابواب الجنان، تاريخ نادر) را پيش مرحوم پدرم خواندم. غريب 200 بيت از نصاب را حفظ نموده بودم. در فارسى كاملًا مسلط شده بودم ..." آيت الله احمدى ميانجى از ابتدا با درد و رنج مأنوس بود و هرگز مأيوس نشد.

ايشان جريان بيمارى خويش را در ابتداى طلبگى اينگونه مى نگارند:

" در اين مدت يك دفعه مريض شدم و مرض منشأش مجهول بود فقط تب من بسيار سخت بود پدرم، از مسافرت آمد و حال مرا خطرى ديد فوراً پولى قرض نمود و مرا در بغل خود تقريباً دو فرسخ در ميان كوهها، در راههاى سربالا و سرپائين از راه عجمى تا صومعه سفلى كه كناره جاده تبريز بود؛ با تحمل رنج و مشقت فراوان روى دستانش مى برد ...

رسيديم تبريز، از ماشين پياده شديم، ولى پدرم در شهر غريب با داشتن مريض خطرى و با نداشتن وسايل چه كند! ...

فردا دكترها همگى رأى دادند كه بايد عمل شود و قرار شد كه در همان مسافرخانه بيايند و آماده كنند ...

آمدند شاگردهاى دكترها ضد عفونى كردند و آماده نمودند. و دكترها آمدند و همه حتى پدرم را از اتاق بيرون نمودند و عمل كردند، چون بيهوش نكرده بودند همه چيز و حتى صداى قيچى جراحى كه پوست را پاره مى‌كرد مى شنيدم!"