كنيد. حضرت فرمود: بخدا سوگند كه آن دو، گروهى را نصرانى و عدّه‌يى را يهودى و ديگرى را مجوسى كردند (و آنها را به شرك و ارتداد سوق دادند)، خداوند گناهان آن دو را نيامرزد! عرض كردم: قربانت شوم! باز هم در مورد آن دو سخن بگوى، فرمود: سه گروهند كه خداوند نظر رحمت خود را از آنان دريغ مى‌دارد، و آنها را (از آلودگى گناهانشان) پاك نمى‌سازد، و عذابى هولناك براى اين سه گروه مقرر شده است. پرسيدم: آنان كيانند؟ فرمود: مردى كه به ناحقّ ادّعاى امامت كند، و ديگرى آن كه بر امام و رهبر راستين خلق (ائمه معصومين عليهم السّلام) طعنه زند (و از پيروى او سرپيچى نمايد)، و سومى كسى است كه براى اين دو بهره‌اى از اسلام قائل باشد (و گمان كند كه مسلمانند).

راوى مى‌گويد كه: از محضر آن حضرت درخواست كردم كه باز هم در مورد آن دو بيشتر توضيح دهند، فرمود: اى اسحاق! فرقى نمى‌كند كه من آيه محكمى از كتاب خدا را نابود كنم، يا نبوّت رسول خدا 6 را منكر شوم، يا وجود خدا را انكار كنم، يا اينكه خود را به ناحق در امر امامت و رهبرى بر على بن ابى طالب 7 مقدّم بدارم و از او پيشى گيرم!.

راوى مى‌گويد: باز هم از حضرت درخواست كردم كه مسأله را بيشتر روشن كنند، حضرت به من فرمود: اى اسحاق! در دوزخ، درّه‌اى وجود دارد كه آن را «سقر» مى‌نامند، و از زمانى كه خداوند آن را آفريده است تاكنون نفس نكشيده، و اگر خداوند فرمان دهد كه به اندازه سر سوزنى نفس بكشد آنچه را كه در روى زمين است به كام آتش فرو خواهد برد، و براستى كه دوزخيان از حرارت سوزان و بوى‌