باب 6- تحصيل روزى به اندازه نياز

97- امام جعفر صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:

اوند باب رزق و روزى را از راه خاصّى بر بنده‌اى مسدود نكرده، مگر آنكه از راه ديگرى برايش گشوده است كه برايش مى‌رسد اگر چه در محاسبات او نباشد.

98- امام حسن مجتبى عَلَيْهِ السَّلَامُ به مردى فرمود:

اين چه حالتى است؟! براى طلب روزى همچون دشمن در جهاد و تلاش مباش؛ و براى به دست آوردن سهميه و مقدّرات خود همچون شخص تسليم شده بى‌اراده، بى‌تفاوت مباش. پس به درستى (كه تحرّك براى بدست آوردن) فضل، سنّت و كار پسنديده‌اى است، و راه‌يابى براى تحصيل آن از حيا و عفّت شخص خواهد بود، عفيف بودن به دفع كردن رزق و روزى نيست، همچنان كه حرص و طمع جلب كننده اضافى نخواهد بود، چون كه رزق و روزى تقسيم و سهميه‌بندى شده است و با بكارگيرى حرص و طمع، (اسباب) گناهان و جنايات جلب خواهد شد.

99- امام صادق عَلَيْهِ السَّلَامُ فرموده است:

به راستى از نشانه‌هاى صحت و درستى يقين و ايمان مرد مسلمان اين است كه خشنودى و رضايت مردم را با خشم و ناخشنودى خداوند بدست نمى‌آورد؛ و مردم را به جهت روزى خداوند حمد و سپاس نمى‌گويد و ايشان را به جهت محروميّت سرزنش و ملامت نمى‌كند. به راستى كه روزى خداوند نه با حرص و طمع افراد جلو انداخته مى‌شود، و نه با تنفّر و ناخوشايندى افراد عقب مى‌افتد.