ديباچه‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ مهج دعوات سائلان بارگاه ربوبيّت و منهج عنايات سالكان طريقه عبوديّت، حمد و ثناى كريم واجب التكريمى است كه حاجتمندان ابواب كنوز فضل و احسانش را به اكرام‌ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ‌ سرافراز نموده و نيازمندان خزاين طول و امتنانش را به انعام‌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ‌ بى‌نياز فرموده، رحيمى كه از نور بشارت‌ أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّيْلِ ساجِداً وَ قائِماً يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَ يَرْجُوا رَحْمَةَ رَبِّهِ‌ مصباح متهجدانش برافروخته و به پشت گرمى وعده‌ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً خرمن خار و خس وزر و گناه عاصيانش در هم سوخته. منعمى كه دعاى سحرخيزان را مفتاح خزينه مرحمتش نموده و سؤال شب زنده‌داران را فتح الباب گنجينه موهبتش گردانيده. فيّاضى كه آفتاب فيضش بر خشك و تر تابان و ابر احسانش بر برّ و بحر باران، تعالى چه شأن و جلال است اين، تقدّس چه قدر و كمال است اين، و وسيله وصول فيوضات جاودانى و ذريعه حصول سعادات دو جهانى صلوات موفور و تحيّات نامحصور رسول واجب التعظيمى است كه فاتحه كتاب رسالتش «كنت نبيّا و آدم بين الماء و الطّين»، و خاتمه مجموعه نبوّتش «وَ لكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ‌»، شهسوارى كه به منطوق‌ سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى‌ براق رفعت بر سطع آسمان تاخت و به مضمون‌ وَ ما أَرْسَلْناكَ إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ‌ ساحت زمين را جولانگاه سمند گردون رفتار نبوّت ساخت، بر مجد و رفعتش «دنى فتدلّى» برهانى است قاطع و بر شرف قرب منزلتش «قابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنى‌» دليلى است ساطع، مفهوم نسخه مصحّحه ابداع و منطوق صحيفه كامله اختراع، آن كه كمند خيال به كنگره قصر توصيفش نارسا و نقد سخن در راسته بازار مدينه تعريفش ناروا، أعني رازدار اسرار كبريا و پرده‌گشاى سراير انبيا، محمّد المصطفى عليه التحيّة و الثنا و درودى كه در آينه تخيّل محاسب و هم انتقاش نگيرد و تحيّتى كه بر لوح تصوّر مهندس خيال ارتسام نپذيرد، سزاوار آل اطهار و ذريه ابرار اوست، كه كشتى شكستگان گرداب سرگشتگى را سفينة النجاة و دست از جان شستگان وادى لب تشنگى را عين الحيوةاند. هر عندليبى كه نه در گلشن ولايت ايشان غزل سرايد، صفيرش بسان فغان زاغ، آشفتگى دماغ فزايد و هر سالكى كه نه از شمع جاده متابعتشان پرتو هدايت جويد، چون گردباد دشت آوارگى در ظلمت ضلالت دست از آب حيات شويد، سيّما آن صدرنشين مسند امامت و آن بالانشين محفل ولايت آن يكه تاز ميدان امارت و آن گوهر يكتاى عقد عقد اخوّت آن كه وجود بى‌همتايش به مضمون «أنا و علىّ من نور واحد» همتاى وجود آن درّ يتيم است و ذات جامع الصّفاتش به مكنون «أنا مدينة العلم و علىّ بابها» در شهر علم خاتم النبيّيّن ناهج مناهج سخن گذارى را انهج بلاغت از درر غرر كلام حقيقت نظامش منتظم و كاشفان مكاشف حقايق‌شناسى را كشف نقوش رموز از پرتو خورشيد يقينش در آينه خاطر مرتسم، يد علياى خيبر گشايش در اثبات مدّعاى امامت گواهى است در آستين و برگشتن آفتاب تابان در اقامت ولايتش شاهدى است به يقين، مصدر لطف خفىّ، مورد نصّ جلىّ، فاتحه صحيفه امامت، خاتمه رساله ولايت، كلام اللَّه الناطق، يد اللَّه الفائق، اسد اللَّه الغالب، علىّ بن ابى طالب صلوات اللَّه و سلامه عليه و عليهم اجمعين ما دارت منطقه الحقّ على قطبى الشرع و النّقل، و بنيت قواعد الملك على ركنى الاحسان و العدل.