و بالاخره محبّت خدا:

«فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ ذلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ»[1]

«خداوند در آينده جمعيّتى را براى حمايت از اين دين برمى‌انگيزد كه هم خدا آنها را دوست مى‌دارد و هم آنها خدا را دوست دارند، در برابر مؤمنان خاضع و مهربان و در برابر دشمنان و ستمكاران سرسخت و خشن و پرقدرتند، جهاد در راه خدا برنامه آن‌هاست، و در راه انجام فرمان خدا از ملامت ملامتگران نمى‌هراسند، به دست آوردن اين امتياز (علاوه بر كوشش انسان) مرهون فضل الهى است كه به هركسى شايسته باشد، مى‌دهد و دايره فضل و كرم خدا وسيع و به همه‌چيز داناست.»

بايد محبّت خدا بالاتر از هرچيز باشد:

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْداداً يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّهِ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ»[2]

«بعضى از مردم معبودهايى غيرخدا براى خود انتخاب مى‌كنند، آن‌چنان به آنها عشق مى‌ورزند كه گويى به خدا عشق مى‌ورزند، امّا كسانى كه به خدا ايمان آورده‌اند، عشق و علاقه بيشترى به او دارند.»

[1] - مائده( 5) آيه 54.

[2] - بقره( 2) آيه 165.