وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما
تَكْتُمُونَ».[1]
«اى كسانى كه ايمان آوردهايد! در خانههايى غير از خانههاى خود
وارد نشويد تا اجازه بگيريد و بر اهل آن خانه سلام كنيد، اين براى شما بهتر است،
شايد متذكّر شويد. پس اگر كسى را در آن خانه نيافتيد، وارد آن نشويد تا به شما
اجازه داده شود، و اگر به شما گفته شود: بازگرديد! (اين سخن را پذيرا شويد و)
بازگرديد، كه براى شما بهتر و پاكيزهتر است. و خداوند به آنچه انجام مىدهيد،
آگاه است. گناهى بر شما نيست كه وارد خانههاى غيرمسكونى شويد كه در آنجا متاعى
متعلّق به شما وجود دارد. و خدا آنچه را آشكار مىكنيد و پنهان مىداريد،
مىداند.»
«اى كسانى كه ايمان آوردهايد! بايد مملوكهاى شما (بردگانتان) و
همچنين كودكان شما كه به حدّ بلوغ نرسيدهاند، در سه وقت از شما اجازه بگيرند:
قبل از نماز صبح و نيمروز، هنگامى كه لباسهاى (معمولى) خود را بيرون مىآوريد، و
بعد از نماز عشاء (اين سه وقت) سه وقت خصوصى براى شماست. امّا بعد از اين سه وقت
گناهى بر شما و بر آنان نيست (كه بدون اذن وارد شوند)، و برگرد يكديگر بگرديد.
(آرى) اينچنين خداوند آيات را براى شما تبيين مىكند و خداوند دانا و حكيم است. و
هنگامى كه اطفال شما به سنّ بلوغ برسند، بايد (در همه اوقات) اجازه بگيرند، همان
گونه كه اشخاصى كه قبل از آنها بودند، اجازه مىگرفتند.»
با صداى كوتاه، و بلند صدا نزدن بزرگان از بيرون خانه: