كسانى كه افراد نادان و بى‌اطّلاع آنها را از شدّت عفاف، غنى مى‌پندارند، آنها را از چهره‌هايشان مى‌شناسيد، هرگز به اصرار از مردم چيزى نمى‌خواهند.»

«إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ وَ الْمَساكِينِ وَ الْعامِلِينَ عَلَيْها وَ الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَ فِي الرِّقابِ وَ الْغارِمِينَ وَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ فَرِيضَةً مِنَ اللَّهِ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ»[1]

«صدقات و زكات براى فقيران است و مساكين و عاملان جمع‌آورى‌كنندگان زكات و كسانى كه براى جلب محبّتشان اقدام مى‌شود، و در راه آزاد ساختن بردگان و اداره دين بدهكاران و در راه خدا و واماندگان در راه، اين فريضه الهى است، خداوند دانا و حكيم است.»

2- فايده احسان:

«وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَلِأَنْفُسِكُمْ وَ ما تُنْفِقُونَ إِلَّا ابْتِغاءَ وَجْهِ اللَّهِ»[2]

«آن‌چه را از خوبى‌ها انفاق كنيد، براى خودتان است، ولى جز براى خدا انفاق نكنيد.»

«وَ مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ تَثْبِيتاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصابَها وابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَها ضِعْفَيْنِ فَإِنْ لَمْ يُصِبْها وابِلٌ فَطَلٌّ.»[3]

«و مثل كسانى كه اموال خود را براى خشنودى خدا و استوار كردن (ملكات عالى انسانى) در روح خود انفاق مى‌كنند، هم‌چون باغى است كه در نقطه بلندى باشد و باران‌هاى درشت و پى‌درپى به آن برسد (و به خاطر بلند بودن مكان از هوا و فضا بهتر بهره گيرد)، ميوه خود را دوچندان دهد، و اگر باران درشتى بر آن نبارد، شبنم بر آن مى‌بارد.»

«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[4]

«و غذاى (خود) را با اين‌كه به آن علاقه (و نياز) دارند، به مسكين و يتيم و اسير مى‌دهند، (مى‌گويند:) ما شما را تنها به خاطر خدا اطعام مى‌كنيم و هيچ پاداشى و سپاسى از شما نمى‌خواهيم.»

«وَ سَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى الَّذِي يُؤْتِي مالَهُ يَتَزَكَّى وَ ما لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزى‌ إِلَّا ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِ‌

[1] - توبه( 9) آيه 60.

[2] - بقره( 2) آيه 272.

[3] - بقره( 2) آيه 265.

[4] - انسان( 76) آيه 9- 8.