وجه پنجم؛ مصيبت‌ها و مشكلات انبيا و اوليا از همه بيشتر بود.

پنجمين چيزى كه موجب رضا و خشنوديست اين است كه صاحب مصيبت نظر كند به اين كه در خانه‌ايست كه طبيعت آن بر تيرگى و سختى و سرشتش بر مصيبت‌هاست و اين به مقتضاى ذات و طبيعت آن است. و اگر بر خلاف اين مطلب واقع شود خلاف عادت است و آن به خاطر چيز ديگرى است (مثلا: بر كافر و دشمنان خدا در دنيا كمتر مصيبت‌ها و بلا واقع مى‌شود و اين ربطى به اصل طبيعت دنيا ندارد).

مخصوصا بلا و گرفتارى بزرگان و مردان شريف مانند انبيا اوصيا و اوليا از سايرين بيشتر بود. شدايد و سختى‌هاى آنها به قدرى بود كه كوهها از تحمل آن عاجز بودند اين مطلب از كتابهاى بسيارى كه در اين زمينه نوشته معلوم است.

رسول خدا 6 فرمود:

«الدّنيا سجن المؤمن و جنّة الكافر»[1]؛

«دنيا زندان مؤمن و بهشت كافر است.» و گفته‌اند كه در دنيا لذت حقيقى وجود ندارد بلكه لذات دنيا راحت شدن و نجات يافتن از رنج است، و بهترين لذت دنيا مباشرت با زنان است كه از نتيجه آن فرزند ايجاد مى‌گردد. و اين لذت چقدر سختى و رنج‌ها را به دنبال دارد كه كمترين آنها ضعف قواى بدنى و خستگى و فرسودگى است و وقتى كه فرزند به وجود مى‌آيد دردهاى او بر لذاتش فزونى مى‌يابد و سرورش به يك دم حسرتهايش نمى‌رسد

[1] - من لا يحضر الفقيه، ج 4، ص 363