عبد از خدا دليل بر رضاى خداوند متعال از عبد است.

رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ‌ اين مقام و مرتبه (يعنى راضى بودن عبد از خدا و راضى بودن خدا از او) كامل‌ترين سعادت و بالاترين كمالات است و صاحب اين مقام هميشه راحت و آرام است و هيچ گاه تزلزل و اضطراب ندارد؛ زيرا در او چيزى به عنوان خواستن و نخواستن وجود ندارد و خواستن و نخواستن براى او يكى است (يعنى همواره تسليم اراده و خواسته خداست از خودش چيزى اعمال نمى‌كند كه اگر به مرادش نرسيد ناراحت شود) وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ[1]؛ «رضايت و خشنودى خدا بزرگ‌تر است.» إِنَّ ذلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ[2]؛ «اين از استوارترين و محكم‌ترين امور است.» در آينده نزديك ان شاء اللَّه در اين زمينه در باب رضا (يعنى باب سوم اين كتاب) بحث مى‌گردد.

گريه كردن بر مرگ اقارب اگر متضمن اعتراض نباشد عيبى ندارد

بدان كه گريه كردن با رضا و خشنودى منافات ندارد و موجب سخط و خشم نيست و اين كار مربوط به قلب است و در آينده نيز در اين زمينه (يعنى باب چهارم اين كتاب) بحث مى‌شود و از اين قبيل است گريه انبيا و ائمه عليهم السّلام بر فرزندان و دوستانشان زيرا گريه براى انسان يك امر طبيعى و مادامى كه متضمن خشم و اعتراض به كار خدا نباشد عيبى ندارد.

[1] - توبه: 72

[2] - شورى: 43