(بطور كلى نه عذابها و رنج‌هاى دنيا با كوچكترين عذاب آخرت قابل مقايسه است نه نعمت‌هايش).

بلكه اگر به ديده بصيرت در اين مثل تأمل و تدبر كنى و فكرت را به جولان بيندازى خواهى دانست كه آن مرد كريم بزرگ- بلكه جميع عقلا- از آن مرد فقير خرابه‌نشين به صرف تسليم نمودن فرزند خويش راضى نمى‌شود بلكه بايد علاوه بر تسليم نمودن فرزند و راضى شدن به اين امر، از آن مرد كريم تشكر نيز بنمايد و اظهار ثنا و ستايشى كه در خور حال او است بكند زيرا حق نعمت چنين اقتضايى دارد.

وجه چهارم؛ بى‌صبرى باعث انحطاط آدمى از مقام رضاست.

همانا جزع و بى‌تابى كردن در مرگ فرزند باعث انحطاط بزرگى از مرتبه رضا به قضاى خداست و موجب محروميت و خسران عظيمى است. خداوند متعال كسى را كه به قضاى او غضبناك و به مقدرات الهى اعتراض كند مذمت كرده است و فرمود:

من لم يرض بقضائى و لم يصبر على بلائى فليعبد ربّا سواى‌

[1] «كسى كه به قضاى من راضى نشود و بر بلايم صبر نكند بايد خدايى را غير از من عبادت كند.» هنگامى كه موسى 7 گفت: پروردگارا! مرا به چيزى كه رضاى تو در آنست راهنمايى فرما خداوند متعال فرمود:

انّ رضاى في رضاك‌

[1] - شرح ابى الحديد، ج 18، ص 913