در گرو حجامت مى‌داند و از حجّام نيز اظهار تشكر مى‌نمايد.

يا مثل كسى كه براى منفعت مسافرت مى‌نمايد اين شخص نيز تمام رنج‌هاى سفر را احساس مى‌كند ولى علاقه به ثمره اين مسافرت مشقّت سفر را برايش آسان مى‌نمايد و به سختى‌هاى سفر راضى مى‌شود.

بنا بر اين هر گاه از طرف خداوند متعال بلايى به او برسد و يقين داشته باشد به اين كه ثوابى كه خدا در برابر اين بلا برايش ذخيره كرده است فوق آنچه كه از دست او رفته است مى‌باشد، به آن بلا راضى مى‌شود و ميل و رغبت به آن پيدا مى‌كند و به آن علاقه‌مند مى‌گردد و از خداوند متعال در برابر بلا تشكر مى‌نمايد. همان گونه كه از طبيب تشكر مى‌كند.

رضاى مقرّبين‌

درجه بالاتر رضا اين است كه مانند درجه پايين رضا، درد را احساس مى‌كند ولى بلا را دوست دارد نه از جهت اين كه به ثواب نايل شود بلكه از جهت اين كه بلا مطابق خواسته محبوب و مورد رضايت او است.

چون هر كس محبوبش را زياد دوست داشته باشد تمام مقاصد و خواسته‌هايش در خواسته محبوبش خلاصه مى‌شود و هر چه محبوبش بخواهد آن را مى‌خواهد «پسندد آنچه را جانان پسندد». اين مطلب در بين انسانها كه نسبت به يك ديگر محبت دارند نيز مشاهده‌