فصل‌

رضا درجاتى دارد. درجه پايين رضا اين است كه شخص بلا را درك مى‌كند و دردش را احساس مى‌نمايد ولى به آن بلا راضى مى‌شود، بلكه ميل و رغبت به آن پيدا مى‌كند. چون وقتى در ثمره و نتيجه بلا تعقل مى‌نمايد عقلش او را وامى‌دارد كه به بلا اشتياق پيدا كند، براى اين كه به ثواب خداوند متعال نايل گردد و نزد خداوند متعال تقرب جويد و به بهشتى فائز آيد كه وسعت آن به اندازه آسمانها و زمين است همان پاداشى كه خداوند به متقين وعده داده است:

وَ سارِعُوا إِلى‌ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ‌[1] و اين قسم رضا، رضاى متّقين است، مثل اين كه شخصى مبتلا به مرضى گردد و به طبيب حاذقى كه كاملا به مرض او وارد است مراجعه كند و آن طبيب حاذق معالجه مرض او را رگ زدن و حجامت تشخيص دهد و نزد حجّام رود و حجامت نمايد. اين شخص درد رگ زدن و حجامت نمودن را احساس مى‌كند ولى به اين درد راضى مى‌شود و با ميل و رغبت تن به اين كار مى‌دهد چون سلامت خود را

[1] - آل عمران: 133