فصل در اين فصل مختصرى از حالات گذشتگان و صبر و بردبارى پيشينيان به هنگام مرگ فرزندان و دوستانشان ذكر مى‌گردد.

عرب زمان جاهليت (قبل از طلوع اسلام) با اين كه اميد و اعتقادى به ثواب و ترس و خوفى از عقاب و عذاب نداشتند با اين وصف براى صبر و بردبارى اهميت فراوان قايل بودند و صابران را تعريف و توصيف و بى‌صبران و جزع‌كنندگان در برابر مصيبت‌ها و مشكلات را، سرزنش و توبيخ مى‌كردند.

براى اين كه ذاتا صبر و بردبارى و تحمل مشكلات و مصيبت‌ها و ايثارگرى و از خودگذشتگى و مردانگى در برابر سختى‌ها نزد آنها ارزشمند بوده و بى‌تابى و جزع و فزع و داد و فرياد و آه و ناله به راه انداختن در برابر مصيبت‌ها، نزد آنها نكوهيده و ناپسند بوده است. حتى گاهى افراد عزيز و محبوب خود را از دست مى‌دادند و ذره‌اى حالتشان تغيير نمى‌كرد. وقتى اسلام آمد و نورش در آن سرزمين منتشر گرديد و ثواب صبر معلوم شد ميل و رغبت آنها در صبر و استقامت زيادتر گرديد و رتبه و مقام اهل بلا بالا گرفت‌