بدانند و راحت با او سخن بگويند و رابطه برقرار كنند و عظمت و شخصيت والاى او، مانع ارتباط و انس مردم با وى نگردد.

5- ذكر دائم‌

حضرت رسول 6 پيوسته به ياد خدا بود، هم در دل و هم در زبان، هرگاه از مجلس برمى خاست مى‌گفت:

«سُبحانَكَ اللّهمّ وَ بِحَمدِكَ ...».[1]

هنگام خوابيدن، هنگام بيدار شدن از خواب، هنگام آمادگى براى نماز شب در رختخواب، سر سفره، بعد از غذا، هنگام سفر و .... در همه حالات، دعا مى‌خواند و ياد خدا مى‌كرد. هنگام دعا مانند مسكينى كه غذا مى‌خواهد متضرّعانه به درگاه خدا دست بلند مى‌كرد. روزى هفتاد بار مى‌گفت «استَغفِرُاللَّه» با آنكه معصوم بود و گناهى از حضرتش سر نزده بود. هنگام خواب به توصيه جبرئيل امين «آية الكرسى» مى‌خواند.[2]

اين، نشانه راه و رسم بندگى و عبوديت و توجه كامل و پيوسته به «معبود» است تا امت او، اين گونه «ادب عبوديت»

[1] - محجة البيضاء، ج 4، ص 132.

[2] - مكارم الاخلاق، ص 38.