هر گاه طعام و سفره در مقابل حضرت مى‌نهادند چنين دعا مى‌كرد:

«اللّهُمَّ اجْعَلْها نِعمَةً مَشكورةً تَصِلُ بِها نِعْمةَ الجنَّة».[1]

خدايا اين را نعمتى سپاس گزارى شده قرار بده، نعمتى كه آن را به نعمت بهشت، متصل سازى.

آن حضرت به خوردن غذاهاى مانده در سفره اهتمام مى‌ورزيد و طعام افتاده از سفره را مهريه حورالعين مى‌دانست و خوردن خورده‌هاى غذا يا تكه نانى را كه بر زمين افتاده مايه رحمت و مغفرت الهى معرفى مى‌كرد.[2]

اين گونه برخورد با مواد غذايى و مواهب خدا هم سپاس نعمت‌هاى الهى است، هم جلوى اسراف را مى‌گيرد و به مردم مى‌آموزد تا مواهب الهى را هدر ندهند و اسراف نكنند.

3- روش متواضعانه‌

فروتنى و تواضع در آداب غذا خوردن، در نوع غذا، جاى غذا، كيفيت خوردن و افراد هم غذا و هم سفره روشن مى‌شود. رسول خدا با محرومان و بينوايان هم غذا مى‌شد، حتى با دست خود به آنان غذا مى‌داد.

«يؤاكِلُ المَساكينَ وَيُناوِلُهُمْ بِيَدِهِ».[3]

[1] - مكارم الاخلاق، ص 143.

[2] - همان، ص 141.

[3] - بحار الانوار، ج 16، ص 288.