گاهى از گرسنگى سنگ به شكم خود مى‌بست. هر غذايى كه حاضر بود مى‌خورد و هر چه را مى‌يافت رد نمى‌كرد.[1]

2- تكريم نعمت‌

همه خوردنى‌ها و آشاميدنى‌ها و ميوه‌ها و غذاها «نعمت خدا» است و احترامش لازم است. بدگويى از يك نوع غذا ناسپاسى است. رسول خدا هرگز از غذايى بد نمى‌گفت، نعمت الهى را نيز هر چند كه كم و ناچيز بود بزرگ مى‌داشت.[2]

در حديث ديگرى آمده است:

«ماذَمَّ طَعاماً قَطُّ كانَ اذا اعْجَبهُ اكَلَهُ وَ اذا كَرِهَهُ تَرَكَهُ ولا يُحَرِّمُهُ عَلى غَيْرِهِ».[3]

هرگز از طعامى مذمت و بدگويى نكرد. اگر از غذايى خوشش مى‌آمد مى‌خورد، و اگر دوست نداشت نمى‌خورد و براى ديگران هم ممنوع نمى‌ساخت.

ظرف غذا را با انگشتانش پاك مى‌كرد و مى‌فرمود:

غذاى آخر ظرف بركتش بيشتر است.[4]

[1] - بحار الانوار، ج 16، ص 227.

[2] - مكارم الاخلاق، ص 13.

[3] - سنن النبى، ص 177.

[4] - همان.