در روايت ديگر است كه چون جامه نو به تن مى‌كرد، دعا مى‌كرد و مى‌فرمود: خدايى را سپاس كه بر تن من چيز پوشاند تا پوشش من باشد و ميان مردم آراسته باشم.[1]

جامه بلندى كه بر زمين كشيده شود، نشان تكبر است و در جاهليت شيوه اشراف جاهلى بوده است. رسول خدا 6 ضمن آنكه از پوشيدن آن گونه جامه‌ها نهى مى‌كرد، خود جامه‌اى مى‌پوشيد كه از نظر بلندى به قوزك پاهايش نمى‌رسيد:

«كانَتْ ثِيابُهُ كُلُّها مُشَمَّرةً فَوْقَ الكَعْبَيْنِ».[2]

گاهى جامه وى كوچك‌تر از قطيفه (شَمله) بود، يا جامه‌اى پشمين و راه راه با خطوط سياه و سفيد كه وقتى آن را به بر مى‌كرد، هيئت زيبايى مى‌يافت.[3]

از نشانه‌هاى وارستگى آن حضرت در پوشيدن جامه و اين كه فخر خويش را به جامه و نوع آن نمى‌دانست اين است كه نقل شده هر نوع لباسى كه فراهم مى‌شد مى‌پوشيد، از لُنگ و پيراهن يا جُبّه يا هر چيز ديگر.[4]

3- ساده پوشى‌

ساده زيستى رسول خدا 6 و وابسته نبودن به جلوه‌هاى‌

[1] - بحار الانوار، ج 16، ص 251، محجة البيضاء، ج 4، ص 145.

[2] - سنن النبى، ص 120، محجة البيضاء، ج 4، ص 141.

[3] - همان، ص 125، حديث 135.

[4] - همان، ص 120 به نقل از احياء العلوم غزالى.