پيامبر جز با ياد خدا برنمى‌خاست و نمى‌نشست.

اين گونه حالات در نشست و برخاست و ياد پيوسته خدا، در همنشينان و معاشران نيز تأثير مى‌گذارد و آنان را هم به ياد خدا مى‌اندازد.

2- بى تكلّف‌

رسول خدا 6 در مجالس، جاى خاصّى را براى خويش تعيين نمى‌كرد. هر جا كه جا بود مى‌نشست و ياران را نيز به همين مسأله فرمان مى‌داد. روى زمين مى‌نشست و روى زمين غذا مى‌خورد:

«كانَ رَسُولُ اللَّهِ 6 يَجْلِسُ عَلَى الأرضِ وَ يأكُلُ عَلَى الأرضِ».[1]

مثل بردگان بر زمين مى‌نشست و مى‌دانست كه بنده است، يعنى نمايش نمى‌داد و تظاهر نمى‌كرد، بلكه خصلتش چنين بود:

«يَجْلِسُ جُلُوسَ العَبْدِ وَ يَعْلَمُ انَّهُ عَبْدٌ».[2]

در جلسات، وقتى وارد مى‌شد، هر جا كه جا بود مى‌نشست، به ديگران هم چنين توصيه مى‌فرمود، به همه يكسان نگاه مى‌كرد تا كسى احساس تبعيض در نگاه و توجّه‌

[1] - بحارالانوار، ج 16، ص 222.

[2] - همان، ص 225.