«كانَ اخَفَّ النّاسِ صَلاةً فى تَمامٍ وَ كانَ اقْصَرَ النّاسِ خُطبةً وَ اقَلَّهُمْ هَذَراً».[1]

(در نماز جماعت و جمعه) در عين حال كه نمازش را تمام و كمال مى‌خواند، نمازش از همه سبك‌تر و خطبه‌اش از همه كوتاه‌تر بود و حرف‌هاى بيهوده و بى‌ثمر در سخنانش نبود.

گاهى كه در نماز صداى گريه كودكان به گوشش مى‌رسيد، نماز را سريع‌تر مى‌خواند و به پايان مى‌برد تا مادر آن كودك، به فرزندش برسد. رسول خدا 6 با آن كه اغلب، نمازهاى مغرب و عشاء را با فاصله مى‌خواند، ولى گاهى در سفرها، يا در شب‌هاى بارانى، يا آنگاه كه كارى فورى داشت، مغرب را دير و عشاء را زودتر مى‌خواند و بين دو نماز جمع مى‌كرد و مى‌فرمود: هر كه رحم نكند، به او رحم نمى‌شود:

«مَنْ لا يَرحَمُ، لا يُرحَمُ»[2]

7- روحيّه بزرگوارى‌

اين كه انسان، از خطاى ديگران در گذرد، عذرخواهى افراد را بپذيرد، كسى را بر لغزش‌هايش سرزنش و ملامت نكند، خواسته كسى را ردّ نكند، به سخن چينى و ذكر معايب‌

[1] - سنن النبى، ص 45.

[2] - همان، ص 248.