به روايت زيد بن ثابت:

«كُنّا اذا جَلَسْنا الَيْهِ انْ اخَذْنا بِحَديثٍ فى ذِكرِ الآخِرَةِ اخَذَ مَعَنا وَ انْ اخَذْنا فِى الدّنيا اخَذَ مَعناوَ انْ اخَذْنا فى ذِكرِ الطَّعامِ وَالشَّرابِ اخَذَ مَعَنا ...»[1]

چنان بوديم كه هرگاه در خدمت او مى‌نشستيم، اگر شروع مى‌كرديم به سخن گفتن در ياد آخرت، با ما در همان موضوع صحبت مى‌كرد، و اگر به دنيا مى‌پرداختيم، او هم با ما از دنيا سخن مى‌گفت و اگر از خوردنى و نوشيدنى مى‌گفتيم، آن حضرت هم درباره همان با ما به سخن مى‌پرداخت.

اين نهايت مردمى زيستن آن بزرگوار بود و خود را تافته‌اى جدا بافته از مردم نمى‌دانست (اگر چه در واقع، چنان بود).

6- مراعات حال ديگران‌

رسول خدا 6 مظهر رأفت الهى و نسبت به مؤمنان «رؤوف و رحيم» بود، اين رأفت و رحمت، در موارد بسيارى از رفتار و سيره‌اش متجلّى بود، حتّى در نماز و خطبه و سخنرانى.

به فرموده امام على 7:

[1] - سنن النبى، ص 61.