شاعر تواناى زبان فارسى و اردو بوده در تمجيد اين مسجد ميفرمايد[1]:
اگر در مسجد جامع درآيى
باوج پايه طالع برآيى
زهى مسجد زهى محراب و منبر
تعالى شانه اللّه اكبر
ستونها كاندرو برپايه بينى
حريف سدره و طوبى به بينى
شمارش سيصد و اثنين و هفتاد
بباغ دين بجاى سرو و شمشاد
معلى خانقاهى همسر اوست
كه خلقى جبهه فرساى در اوست
ز بس انبوه مردم پنج نوبت
نباشد راه دروى، بىصعوبت
ملك را بر لب اينجا هست لبيك
فلك را نيست ره بى «خلع نعليك»[2]
بىمورد نيست اگر قطعات و رباعيات فارسى ديگر را كه درين مسجد حكاكى شده است، اينجا نقل كرده باشيم[3]:
خانقاهست اين مكان يا معبد اقصاستى
مسكن امن و امان يا جنت الماواستى
قبله نو، است يا سرچشمه آب حيات
يا مگر از رحمت حق خيمهاى برپاستى
ديگرى:
اى دل اگرت مطلب فيض دو جهانست
او بر در شاهنشه شاه همدانست
مقرون باجابت ز در اوست دعاها
عرشست درش بلكه از و عرش نشانست
هر فيض كه در سابقه هر دو جهانست
در پيروى حضرت شاه همدان است
شاه همدان آنكه شهنشه جهانست
اى خاك بر آن ديده كه در ريب و گمانست
ديگرى (كه سال وفات على همدانى را متضمن است):
چو شد از گاه احمد خاتم دين
ز هجرت هفتصد وست و ثمانين[4]
برفت از عالم فانى بباقى
امير هر دو عالم، آل ياسين
ديگرى ايضا:
حضرت شاه همدان كريم
آيه رحمت ز كلام قديم
گفت در دم آخر و تاريخ شد
خ خ بسم اللّه الرحمن الرحيم 786
در بالاى محراب مسجد رباعى زير منقوش است كه در آنجا از گفتههاى على همدانى
[1] - تذكره شعراى كشمير( تكمله: جلد دوم)، ص 848.
[2] - آيه 13، سوره طه.
[3] - منقول از نقش پارسى بر احجار هند تاليف استاد على اصغر حكمت، ص 68- 69.
[4] - منسوب به مولانا محمد سرايى، خلاصة المناقب برگ 94 آن.