گوشت را ذوب مى‌كند.

«المقارعة بالسيف» خ 192 يعنى كوبيدن يكديگر با شمشير يعنى جنگيدن

به معاويه مى‌نويسد: حذر كن از اينكه خداوند از ناحيه شيطان بلاى كوبنده‌اى به تو برساند كه ريشه را قطع كرده و آخر و دنباله را به فنا دهد: «و احذران يصيبك الله منه بعاجل قارعة تمسّ الاصل و تقطع الدابر» نامه 55 447 «قارعه، قوارع» حادثه و حوادث كوبنده.

قرف

(بر وزن عقل)

راغب گويد: قرف و اقتراف در اصل به معنى كندن پوست از درخت و كندن پوست روى زخم است

و به طور استعاره بر كسب كردن اقتراف گفته‌اند، اعم از آنكه خوب باشد يا بد. مواردى از آن در «نهج» آمده است، درباره خودش فرموده است: «فلقد فلق لكم الامر فلق الخرزة و قرفه قرف الصمغة» خ 1 10 157، امامتان حقيقت امر را بر شما شكافته مانند شكافتن مهره و پوست آنرا كنده مانند كندن صمغ از درخت.

به مالك اشتر مى‌نويسد: «فامنع من الاحتكار... فمن قارف حكرة بعد نهيك ايّاه فنكّل به و عاقبه فى غير اسراف» نامه 53 438 «قارف» به معنى نزديك شدن و كسب كردن است يعنى مردم را از احتكار ارزاق منع كن، هركس بعد از نهى تو به احتكار نزديك شد از او انتقام بكش و عقابش كن بدون اسراف.

آنگاه كه شنيد: بنى اميه او را درباره خون عثمان متّهم مى‌كنند فرمود: «او لم ينه بنى‌اميّة علمها بى عن قرفى او ما وزع الجهّال سابقتى عن تهمتى» خ 75 100 قرف در اينجا به معنى عيب گرفتن است يعنى: اينكه بنى اميّه مى‌دانند من بى‌جا خون نمى‌ريزم و در جريان عثمان بر له او بودم نه بر عليه او، آيا اين علمشان مانع از آن نيست كه بر من عيب نگيرند آيا سابقه درخشان من در جهاد و دين، نادانها را مانع نشده كه از تهمت زدن به من دست بردارند «مقترفون فى ليلهم» كسب كنندگان و عمل كنندگانند در شب

قرقيسيا

به كسر هر دو قاف شهرى بود در اطراف فرات و آن فقط يك بار در «نهج» آمده است، كميل بن زياد نخعى كه فرماندار «هيت» بود، دشمن از محل او