الحدّ الشديد فقطع يده» حكمت ۲۷۱ يعنى اما غلام بيت المال حدّى ندارد مال خدا بعضى از مال خدا را خورده است ولى ديگرى حدّ شديد دارد (كه مال عموم را دزديده است) لذا دست او را بريد.

معاويه به امام 7 نوشت: شام را به من بده جنگ تمام شود، جنگ، عرب را خورد و از آنها چيزى نماند، امام در جواب نوشت: «و اما طلبك الىّ الشّام فانى لم اكن لاعطيك اليوم ما منعتك امس و اما قولك ان الحرب قد اكلت العرب... الا و من اكله الحق فالى الجنة و من اكله الباطل فالى النار» نامۀ ۱۷، ۳۷۴، امّا اينكه از من شام را خواسته‌اى، آنچه را كه ديروز نداده‌ام و تو را در امارت باقى نگذاشته‌ام، امروز به تو نمى‌دهم، امّا اينكه ميگوئى جنگ عرب را خورد... بدان هر كس حق او را خورده به بهشت رفته و هر كس باطل او را خورده بطرف آتش رفته است.

و دربارۀ اقوام گذشته فرموده است: «سلكوا فى بطون البرزخ سبيلا سلطّت الارض عليهم فيه فأكلت من لحومهم و شربت من دمائهم فاصبحوا فى فجوات قبورهم جمادا...» ۲۲۱، ۳۳۹، داخل شدند در شكمهاى قبر به راه بخصوصى كه زمين بر آنها مسلّط گرديد گوشتهايشان را خورد و خونهايشان را نوشيد و آنها در لحدهاى قبور بصورت جماد در آمدند.

و نيز فرموده: «و لا تحاسدوا فان الحسد يأكل الايمان كما تأكل النار الحطب» خ ۸۶، ۱۱۸

«اكلة»:

يكبار خوردن تا سير شدن «كم من أكلة منعت اكلات» حكمت: ۱۷۱

«مأكل»:

خورده شده: «و سينتقم اللّه ممنّ ظلم مأكلا بمأكل و مشربا بمشرب»خ ۱۵۸، ۲۲۳ خدا حتما انتقام مى‌گيرد از ظالم، خورده شده را در برابر خورده شده و نوشيده را در برابر نوشيده.

«اكال»

صيغه مبالغه است چنانكه در خ ۱۱۱ و آن در خ ۱۰۸، ۱۵۷ «اكال» بر وزن طلاّب است.

اكم

: اكمه:

تلّ. امام صلوات اللّه عليه در رابطه با بدبختى بنى اميه فرموده:

«ان اللّه تعالى سيجمعهم لشرّ يوم... ثم يفتح لهم ابوابا يسيلون من مستثارهم كسيل الجنتين حيث لم تسلم عليه قارة و لم تثبت عليه اكمة و لم يرد سننه رصّ طود» خ ۱۶۶، ۲۴۱، يعنى: