[شريفتر است، بدان ملكى ديگر بيافريد؛ و بدان جهت كه بامكان خود [تعلّق دارد و آن خسيس‌تر است‌][1][2] جسمى‌[3] بيافريد و آن فلكى است؛ و بدان جهت كه تعلّق بمعرفت خود داشت كه آن واسطه است‌[4] جان آن فلك را[5] بيافريد، و آن را[6] نفس خوانند. و آن دوّم را[7] همچنين سه جهت بود: يكى به عقل اوّل تعلّق داشت و يكى بخود و يكى بامكان خود، ملكى ديگر و نفسى ديگر بيافريد. و هم چنين بر اين ترتيب ستارگان را بيافريد. و پس از اين نه ملك ملكى را بيافريد كه آن را «روح القدس» خوانند، «و عقل فعّال» خوانند، و از اين ملك نفوس آدميان بيافريد.

(68) و گويند كه نشايد كه حقّ تعالى بى‌واسطه ملك فلك آفريند، زيرا كه در حقّ تعالى دو ارادت پديد آيد[8]: يكى آفريدن فلك و ديگر آفريدن ملك، و چون ملك شريفتر از فلك است ارادتى كه به ملك تعلّق دارد شريفتر از آن باشد كه بفلك تعلّق دارد. پس اينجا اختلاف پديد آيد و جهات ثابت شود[9]، و وحدت برخيزد[10]، تعالى و تقدّس‌[11] على الكثر[12].

(69) و گويند نشايد گفتن كه خداى حىّ است بحيات و بصير است ببصر و سميع است بسمع كه اينجا[13] اختلاف پديد آيد، زيرا كه حقيقت سمع ديگر است و حقيقت بصر ديگر و حقيقت حيات ديگر و

[1] شريفتر ... خسيس‌تر است:-F

[2] و آن:-S

[3] جسمى: ديگر جسمى‌S و از اين ملك جسمى‌F

[4] تعلق ... خود داشت كه آن واسطه است: بمعرفت حق تعالى تعلق دارد و آن وسط است‌S

[5] آن فلك را: اين فلك‌S

[6] آن را: آن‌S

[7] آن دوم را: اين ملك دوم راS

[8] آيد: آمدS

[9] شود: شدS

[10] برخيزد: برخاست‌S

[11] تقدس: مقدس‌S

[12] على الكثر:-S

[13] كه اينجا:-S