(1)

اواره:

جايى است در اطراف «فدك». در هنگام صحبت از «يوم نخله» از ايام جنگ فجار كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله به همراه عموهاى خود در آن شركت داشت از اواره ياد شده است. بعضى گفته‌اند: اواره همان آب دوين الجريب مى‌باشد كه متعلق به بنى تميم بوده است.

(2)

اوان:

(به فتح همزه)، يا «ذو اوان»، در لغت به معناى هنگام و زمان است ... در اخبار غزوه تبوك و مسجد ضرار از اين مكان نام برده شده است.

ابن اسحاق گويد: ذو اوان شهرى است كه با مدينه يك ساعت از روز فاصله دارد. اين بدان معناست كه اوان در راه برگشت از تبوك واقع شده است.

(3)

اودية المدينه:

(وادى‌هاى مدينه)، عبارتند از بطحان، قناة و عقيق.

(4)

اورال:

اين نام در اين ابيات عباس بن مرداس در جنگ حنين به كار رفته است:

(5)

اوران:

بكرى مى‌نويسد: چاهى است معروف در ناحيه مدينه. در خبر مربوط به جادو شدن پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، از اين چاه نام برده شده است. به نام‌هاى «اروان» و «ذروان» نيز روايت مى‌شود.

(6)

اورشليم:

يكى از نام‌هاى قدس شريف در فلسطين است. اين كلمه ريشه عربى كنعانى دارد و به معناى «خداى سلام» مى‌باشد؛ يعنى خداى صلح در نزد كنعانيان.

(7)

اوساط:

سمهودى از اين مكان نام برده و روايت كرده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در اوساط، در خانه سعد بن عباده در مدينة النبى براى تشييع جنازه‌اى حاضر شد.

(8)

اوطاس:

وادى‌اى است در سرزمين هوازن.

در همين جا بود كه اين قبيله و قبيله ثقيف براى جنگ با پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در روز حنين، اردو زدند ... بقاياى هوازن پس از شكست به اوطاس گريختند. در همين محل بود كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله غنايم حنين را تقسيم كرد. گفته مى‌شود: پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله زمانى كه حليمه سعديه دايگى آن حضرت را به عهده گرفته بود، در اين ناحيه در ميان بنى سعد به سر مى‌برد.