از منطقه «هيت» جزيرة العرب به مكه آورد و بر سر آن چاه نصب كرد و مردم را به عبادت آن فرا خواند و آنان به دعوت او پاسخ مثبت دادند.

بت‌پرستان هنگامى كه از سفرى بازمى‌گشتند، پس از طواف كعبه، به زيارت هبل مى‌رفتند و در كنار آن سر خود را مى‌تراشيدند و سپس به خانه خود مى‌رفتند.[1]]

(1)

اخشبان:

تثنيه «اخشب» (كوه) است. اين نام بر دو كوهى كه در جاهاى متعددى از مكّه و حرم آن، روبه‌روى هم واقع شده‌اند اطلاق مى‌شود؛ مانند:

اخشبا مكه كه عبارتند از ابو قبيس و قعيقعان. اخشبا منا كه عبارتند از صابح و قابل. دو كوه يا اخشبان ديگر نيز وجود دارند كه به آنها «مأزمان» هم مى‌گويند.

اين دو، همان كوه‌هايى هستند كه حجاج هنگام حركت از عرفات، از ميان آنها مى‌گذرند و حدّ شرقى مزدلفه را تشكيل مى‌دهند.

(2)

اخضر:

يكى از وادى‌هاى تبوك است كه سيل آن از سى و يك كيلومترى شرق تبوك مى‌گذرد و سپس به دشت شرورى مى‌ريزد. وجه تسميه آن به اخضر، اين است كه زمين آن پوشيده از علف شوره است و در نتيجه، هميشه سبز مى‌زند.

پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله هنگام رفتن به جنگ تبوك، از اين وادى عبور كرد.

(3)

اخضر:

منزلگاهى نزديك تبوك است كه در ميان تبوك و وادى القرى قرار دارد.

پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در مسير خود به تبوك در اين منزل فرود آمد. در آنجا مسجدى وجود دارد كه نمازگاه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در آن است و در پنجاه كيلومترى جنوب تبوك واقع است.

(4)

اخيضرات:

جمع مصغّر «اخضر»، كوه‌هايى است كه راه مكه به مدينه، از كناره شرقى آنها مى‌گذارد. در اين كوه‌ها درختى است كه مردم عوام آن را زيارت مى‌كنند و تكه‌هايى پارچه به آن مى‌آويزند و از آن تبرّك مى‌جويند. اخيضرات در راه هجرت پيامبر صلّى اللّه عليه و آله قرار دارد.

(5)

ادام:

و بنا به لغتى «اذام»، بر وزن «فعال» است و به صورت «أداما» نيز گفته‌اند.

به گفته ابن سعد در طبقات،

______________________________
(1). ازرقى، ج 1، ص 117

[1] . ازرقى، ج 1، ص 117