عوالى پر از باغ و بستان بود و بيشتر درختانش را درخت خرما تشكيل مى‌داد اما اكنون بسيارى از اين بستان‌ها به ساختمان تبديل شده و چيزى نمانده كه به كلى از ميان برود.

(1)

عيال (امّ العيال):

دهكده آبادى است در كنار چشمه ثجاجه در وادى فرع كه از شرق، كوه آره بر آن سايه افكنده و 62 كيلومتر با سقيا فاصله دارد. بكرى مى‌نويسد: امّ العيان زمينى است در فرع، متعلّق به جعفر بن طلحة بن عمر بن عبيد اللّه بن معمر بن عثمان بن عمرو بن كعب. طلحه جوان زيبا و خوبرويى بود.

او تصميم گرفت زمين خود امّ العيال را آباد كند؛ لذا زندگى خود را به آنجا منتقل كرد امّا در آنجا مبتلا به وبا شد و چون به مدينه بازگشت چهره‌اش عوض شده، زيبايى‌اش را از دست داده بود.

مالك بن انس او را ديد و گفت: اين كسى است كه زمينش را آباد نمود اما بدنش را خراب كرد.

(2)

عير:

(به فتح اول و سكون دوم)، كوه قهوه‌اى رنگى است كه از شرق به غرب كشيده شده و از جنوب مشرف به مدينه منوره مى‌باشد و از فاصله ده كيلومترى ديده مى‌شود. اين كوه حدّ جنوبى حرم مدينه است. از شرق به حرّه نقيع وصل مى‌شود و از غرب، در محل ذو الحليفه، به عقيق مى‌چسبد. در حديث آمده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله از عير تا ثور را حرم قرار داد.

مراد از عير همين كوه مورد بحث است و ثور در مدينه، در پشت كوه احد قرار دارد. پيشتر درباره آن نوشتيم.

(3)

عيص:

(به كسر عين و سكون ياء)، در لغت به معناى رستنگاه درختان نيكوست.

ياقوت مى‌نويسد: به درختان سدر و عوسج و امثال اينها هرگاه انبوه و درهم پيچيده باشند، «عيص» مى‌گويند.

در خبرهاى مربوط به اعزام سريّه حمزة بن عبد المطّلب به سوى سيف البحر (ساحل دريا) از ناحيه عيص، اين نام برده شده است. عيص: وادى‌اى است متعلق به جهينه، ميان مدينه و دريا. اين وادى در اصل از وادى‌هاى ينبع است و در ساحل دريا قرار ندارد، بلكه فاصله آن با دريا دو روز است. عيص نزديك راه كاروان‌هايى است كه از راه ساحلى به شام مى‌رفته‌اند. به همين دليل،