(1)

شرج:

(به فتح اول و سكون دوم)، جمع آن «شراج» و در لغت به معناى آبراهه‌اى از زمين سنگلاخ به سوى زمين نرم يا دشت است.

(2)

شرج العجوز:

جايى است نزديك مدينه و در حديث كعب بن اشرف از آن ياد شده است.

(3)

شرف:

(به فتح اول و دوم)، در لغت به معناى جاى بلند و مكان مرتفع است. اصمعى مى‌گويد: شرف همان كبد (وسط) نجد است و قرقگاه ضريّه در آنجا است.

ربذه، يا همان قرقگاه راست (الحمى الايمن) در شرف واقع مى‌باشد و شريف در پهلوى آن است و وادى تسرير، آن دو را از يكديگر جدا مى‌سازد.

بنابراين، آنچه در شرق قرار دارد، شريف است و آنچه در سمت غرب مى‌باشد شرف است. گفته‌اند: شرف قرقگاهى است كه عمر بن خطاب آن را قرق كرد، نه «سرف».

(4)

شرف الأثايه:

- «أثايه».

(5)

شرف الروحاء:

- «روحاء».

(6)

شرف السّياله:

بين ملل و روحاء قرار دارد.

در حديث آمده است كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله صبح روز يكشنبه به ملل، كه با مدينه يك شب راه فاصله دارد رسيد و سپس شبانگاه حركت كرد و شام را در شرف السياله صرف كرد و نماز صبح را در عرق الظبيه خواند. شرف السياله اينك به نام «شرفه» معروف است.

(7)

شرى (ذو الشرى):

بتى بوده از قبيله دوس در سرزمين زهران (در عربستان سعودى). در داستان طفيل بن عمرو دوسى از اين اسم خاص ياد شده و آمده است كه وى پس از گرويدن به اسلام، نزد قوم خود برگشت و از همسرش خواست كه به قرقگاه ذو الشرى برود و با آب آنجا خود را تطهير كند،- «دوس».

(8)

شظاة:

وادى قنات (در مدينه) بعد از سدّ عاقول تا روبه‌روى كوه احد را شظاة گويند و از آنجا تا محلّ تلاقى قنات با عقيق و بطحان به نام قنات موسوم است و پس از آن را اضم مى‌گويند. اين‌ها نام‌هايى قديمى است، اما امروزه بالاى وادى قنات را وادى عاقول مى‌گويند و بخش نزديك به آرامگاه حضرت حمزه‌