نام‌گذارى اين غزوه به «غزوه بدر اولى» مستلزم آن نيست كه محل وقوع اين غزوه همان محل وقوع غزوه بدر بزرگ باشد، بلكه در مسير آن بوده است.

(1)

سقايه سليمان:

آب انبار يا سقاخانه سليمان بن عبد الملك بوده در جرف، در شمال مدينة النبى و در سر راه كسانى كه از طريق تبوك به شام مى‌رفته‌اند. در قديم برخى هنگام رفتن از مدينه به شام، در آنجا خيمه و اردو مى‌زدند و نيز كسانى كه به مصر مى‌رفتند.

(2)

سقيا:

(به ضمّ اول و سكون دوم)، اين نام در دو جا به كار است: 1- روايت شده كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله آب شيرين و گوارا را از خانه‌هاى سقيا برمى‌داشت و مصرف مى‌كرد. اين سقيا در مدينه منوره بوده است. سمهودى مى‌نويسد: اين همان سقياى سعد است در حرّه غربى. 2- سقيا دهكده‌اى است در وادى فرع، ميان مكه و مدينه.- «بئر سقيا».

(3)

سقيفه بنى ساعده:

سايبان (كپر، آلونك، شاميانه‌اى) بوده در مدينه منوره كه زير آن مى‌نشستند. در همين سقيفه بود كه با ابو بكر بيعت شد. بنى ساعده قبيله‌اى از انصار بود. سقيفه بنى ساعده در مجاورت بضاعه در شمال غربى مسجد النبى است و امروزه در آنجا باغ دلگشا و طرب‌انگيزى وجود دارد كه نمى‌دانم باقى خواهد ماند يا از بين خواهد رفت؛ زيرا كسانى كه كار ساماندهى و توسعه شهر به آنان واگذار مى‌شود، توجهى به آثار باستانى ندارند و آنها را ويران مى‌سازند و قيرپاشى و آسفالت مى‌كنند، بدون آنكه علامت‌هايى كار بگذارند تا نشان دهد در آنجا اثرى باستانى بوده است. اين در حالى است كه امروزه ملّتها به آثار باستانى اهميت مى‌دهند و چنانچه اثرى از بين رفته باشد، جا و محلّ آن را با گذاشتن علامت مشخص مى‌سازند و اين، نه آنگونه كه برخى گمان مى‌كنند براى تقديس و پرستش اين آثار است، بلكه به خاطر آن است كه آثار تاريخى نشانه‌هايى هستند از تمدّن ملّتها و توانمندى آنها و ميزان قدرت سازندگى و تفكّر و سيادت ايشان. همه ملّتها به آثار باستانى و تاريخى خود توجه نشان داده‌اند، به جز عربها كه وقتى چشم باز كرديم، ديديم آثار تاريخى ما در اختيار