دانسته است.

14. سوره جمعه: بنا بر قولى كه خلاف اجماع مفسرين و روايات ترتيب است، اين سوره مكى دانسته شده است. ولى قايل آن مجهول است.

15. سوره تغابن: به ابن عباس نسبت داده شده است كه او اين سوره را مكى دانسته است. البته اين قول بر خلاف روايات منقول از ابن عباس است.

16. سوره ملك: برخى اين سوره را مدنى دانسته‌اند، كه بر خلاف اتفاق راى علماست.

17. سوره انسان: عبد اللّه بن زبير و برخى كه غالبا منكر فضايل اهل بيت عليهم السّلام هستند، اين سوره را مكى شمرده‌اند، تا سبب نزول آن را در واقعه اطعام اهل بيت عليهم السّلام به مسكين و يتيم و اسير انكار كنند. سيد قطب نيز به استناد سياق سوره آن را مكى دانسته است. ولى حافظ حسكانى مى‌گويد: «برخى از نواصب براى انكار فضيلت اهل بيت عليهم السّلام گفته‌اند: اتفاق مفسرين بر آن است كه اين سوره مكى است. در جواب بايد گفت: چگونه دعوى اتفاق مى‌كنند در حالى كه بيشتر علما آن را مدنى شمرده‌اند».[1] علّامه طبرسى تحقيقى لطيف درباره مدنى بودن اين سوره دارد.[2] عمده‌ترين دليل، روايات سلف است كه جملگى اتفاق دارند كه اين سوره مدنى است.

18. سوره مطفّفين: يعقوبى مى‌گويد: «اين سوره اولين سوره‌اى است كه در مدينه نازل شد. و برخى نزول آن را در بين راه مكه و مدينه دانسته‌اند». ولى روايات ترتيب بالاتفاق آن را آخرين سوره مكى شمرده است.

19. سوره اعلى: برخى اين سوره را مدنى شمرده‌اند، به دليل آيه‌ «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى، وَ ذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى»[3] كه درباره نماز عيد نازل شده است. ولى اشاره به نماز در اين آيه جنبه عمومى دارد و منافاتى ندارد كه برخى روايات آيه را بر نماز عيد هم تطبيق داده باشند.

20. سوره ليل: برخى اين سوره را به دليل رواياتى كه در شأن نزول سوره آمده،

[1] شواهد التنزيل؛ ص 315- 310.

[2] تفسير طبرسى؛ ج 10، ص 405.

[3] اعلى 78: 14 و 15.