استدلال مخالفان شيعه به حديث ارتداد

برخى مى‌كوشند نظر شيعه نسبت به عموم صحابه را جلوه بدبينانه دهند و بگويند طبق ديدگاه شيعه، اصل بر عدم اعتبار و عدم استقامت است «الا ما خرج بالدليل».

دليل اصلى اين گروه تندرو، رواياتى است كه از ارتداد صحابه پس از وفات پيامبر صلى الله عليه و آله، جز چند تن معدود، خبر مى‌دهد. مؤيد آن هم صريح آيه شريفه‌ (وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى‌ أَعْقابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلى‌ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئاً وَ سَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ)[1] است. اين آيه از دگرگونى دسته جمعى پس از رحلت پيامبر خبر مى‌دهد.

كشى از امام باقر عليه السلام روايت مى‌كند: «ارْتَدَّ النَّاسُ إِلا ثَلاثَةُ نَفَرٍ: سَلْمَان وَ

[1] . آل عمران 3: 144؛« و محمد، جز فرستاده اى كه پيش از او[ هم‌] پيامبرانى‌[ آمده اند و] گذشتند، نيست. آيا اگر او بميرد يا كشته شود، از عقيده خود بر مى‌گرديد؟ و هر كس از عقيده خود باز گردد، هرگز زيانى به خدا نمى‌رساند؛ و به زودى خداوند سپاسگزاران را پاداش مى‌دهد.»