مرحوم صدوق حديث ابوذر را در «من لا يحضره الفقيه» به صورت مرسل‌[1] نقل كرده، اما در كتاب علل الشرايع،[2] به طور مسند آورده است. شيخ طوسى- رحمه الله- نيز به صورت مسند، اين روايت را در كتاب تهذيب‌[3] آورده و به آن استناد كرده است.

از اين نمونه‌ها بسيار است كه علماى اعلام نسبت به بزرگان صحابه عظام، با ديد عنايت و احترام مى‌نگريستند و صحابه جليل را از خيل فرصت طلبان جدا مى‌دانستند.

خلاصه آن كه صحابه عنوان فخيمى است كه همه بزرگان به آن ارج مى‌نهادند.

مرحوم سيد محسن امين درباره ديدگاه شيعه نسبت به صحابه مى‌نويسد:

«صحابى مانند ديگران، مفروض العداله نيست و هرگز طبق تعريف ابن حجر، نمى‌توان مطلق صحابى را عادل شمرد. آرى، هر كه را كه عادل يافتيم و او را از جاده حق منحرف نيافتيم، روايت او را مى‌پذيريم و لازمه تعظيم و توقير او را، به جهت شَرَف صُحبت و نصرت دين و كوشش در راه خدا،- آن‌گونه كه شايسته و بايسته است- به جا مى‌آوريم، ولى امثال مروان، مغيره، وليد بن عُقبه، بسر بن أرطأه و برخى از بنى اميه را [صحابى‌] به حساب نمى‌آوريم.»[4]

آرى، صحابه از منظر اهل بيت، كسانى‌اند كه بر اثر مداومت در خدمت حضرت رسول صلى الله عليه و آله، خُلق و خوى آن سرور، در گفتار و رفتار و حتى‌

[1] . مرسلات صدوق در« فقيه» به گونه‌اى است كه از مسلّمات شمرده مى‌شود.

[2] . علل الشرايع، ص 326.

[3] . تهذيب الاحكام، ج 3، ص 107 و وسائل الشيعه، ج 8، ص 314.

[4] . أعيان الشيعه، ج 1، ص 113.