خواستند، آنها را يارى فرمايى و آنان را از پيش‌آمدهاى شب و روز، جز پيش آمدى كه نيكى در آن باشد، حفظ كنى؛ چنان درودى كه به سبب آن، ايشان را بر اعتقاد به اميد لطف و كرمِ تو و چشم داشت به آن‌چه نزد توست (روزى‌اى كه براى آنها مقدر ساخته‌اى) و بر تهمت نزدن در آن‌چه (فراوانى رحمت) در دست‌رس بندگان است، برانگيزى (نگويند كه چنين قسمت، برخلاف عدل است)؛ تا آنان را خواهان به سوى [عبادت و بندگى‌] خود و ترس از [كيفر] خويش [بر اثر تقصير در طاعات‌] بازگردانى و در فراخى [زندگى‌] دنيا، بى‌رغبت و پارسايشان كنى و عمل براى آخرت (خدمت به خلق) و آمادگى براى پس از مرگ (توبه از گناه و بندگى) را محبوب آنها گردانى؛ هر اندوهى را كه در روزِ بيرون شدن جان‌ها از تن‌ها روى مى‌دهد، بر آنها آسان كنى؛ از آن‌چه آزمايش‌هاى ترسناك (بسيار سخت) به ميان مى‌آورد و از سختى آتش (دوزخ) و جاودانگى در آن رهائيشان بخشى؛ [چنان درودى كه به سبب آن‌] ايشان را به جايگاه آسودگى (بهشت)- كه آسايشگاه پرهيزكاران است- روانه گردانى.»