مى‌شود كه از مصاحف عثمانى است، ولى در صحت اين انتساب ترديد بسيار است؛ زيرا در اين مصاحف علايم و نقوشى مانند نشانه‌ها و علايم فصل و جدايى بين سوره‌ها و علايمى براى تعيين اعشار قرآن وجود دارد؛ در حالى كه مى‌دانيم مصحفهاى عثمانى از اين قبيل علايم و نشانه‌ها عارى بوده است.

در خزانه حرم امام حسين (ع) مصحفى است منسوب به عثمان كه با خط كوفى قديم نوشته شده است. با توجه به خالى بودن حروف آن از علايم و حجم بسيار بزرگ آن، با مصحف مدينه و يا مصحف شام هماهنگ و همانند است؛ بخصوص كه كلمه‌ «يَرْتَدَّ» از سوره مائده را به صورت «يرتدد» ضبط كرده است. احتمال قوى داده مى‌شود كه اين قرآن، از يكى از قرآنهاى عثمانى استنساخ شده و رونوشتى از يكى از آنهاست.[1]

همچنين مصحفى كه بعضى از اوراق آن در خزانه علوى در نجف موجود است، به حضرت على (ع) نسبت داده شده و گفته‌اند كه به خط آن حضرت است. اين قرآن به خط كوفى قديم نوشته شده و در آخر آن آمده كه آن را علىّ بن ابو طالب به سال چهلم هجرى نوشته است.

استاد ابو عبد اللّه زنجانى مى‌گويد: من در كتابخانه علوى در نجف مصحفى را به خط كوفى ديدم كه در پايان آن نوشته شده بود: «كتبه علىّ بن ابى طالب فى سنة أربعين من الهجرة» و به علت تشابه بين «ابى» و «ابو» در رسم الخط كوفى، گمان مى‌رود كه شخص بى‌اطلاعى، در پايان اين مصحف نوشته است كه آن را «علىّ بن ابو طالب» كتابت كرده است، يعنى به جاى «علىّ بن ابى طالب» نوشته است «علىّ بن ابو طالب».[2]

در موزه مسجد امام حسين در قاهره نيز مصحفى است كه گفته مى‌شود علىّ بن ابى طالب عليه السلام آن را به خط خود نوشته است. اين قرآن به خط كوفى قديم است. استاد زرقانى درباره اين مصحف گفته است: ممكن است نويسنده آن على (ع) بوده و يا به امر او در كوفه كتابت شده است.

ابن بطوطه مى‌گويد: در مسجد امير المؤمنين على (ع) در بصره مصحفى كه عثمان در هنگام كشته شدن آن را قرائت مى‌كرد، موجود است و آثار خون او بر ورقى كه در آن آيه‌ «فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللَّهُ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ»[3] نوشته شده باقى است‌[4] كه البته بعيد است.

سمهودى از محرز بن ثابت نقل كرده است كه او گفت: به من خبر رسيد كه‌

[1] . مناهل العرفان؛ ج 1، ص 397- 398.

[2] . تاريخ القرآن؛ ص 46.

[3] . بقره، 137.

[4] . رحلة ابن بطوطه؛ ج 1، ص 116.